16.11.2022, 21:50
Symbolika zarówno dębu samego w sobie, jak i jego owoców, czyli żołędzi, oraz liści jest bardzo rozległa i sięga dawnych dziejów ludzkości.
Liść dębu kojarzony był z siłą, szlachetnością i odwagą. Szczególnie w środkowej Europie (w tym w Polsce) wykorzystywano go bardzo często jako element odznaczeń wojskowych oraz herbów miast czy gmin. Liście dębu pojawiły się między innymi na polskich monetach.
W starożytnej Grecji, ale także wśród bliższych nam słowiańskich ludów szum dębowych liści był podstawą wróżb.
Uważanemu niegdyś za jedno z najważniejszych drzew, nazywanemu nawet królem drzew, dębowi przypisywano liczne magiczne właściwości. Jeszcze na początku XX w. w wierzeniach ludowych drzewa te miały leczyć wiele chorób, zapewniać szczęście i chronić nawet przed śmiercią.
Starodawne plemiona były przekonane o tym, że w pniach dębów mieszkają duchy lasu i pomniejsze leśne bóstwa. Roślina kojarzona była z kultem nordyckiego boga Thora, boga piorunów, albowiem zauważono, iż pioruny uderzają w nią częściej niż w inne drzewa, ale nie robią większych zniszczeń. Dlatego przez wieki zawieszone w oknie żołędzie miały chronić domy przed wyładowaniami elektrycznymi. W pobliżu dębów odprawiano często rytuały, modlono się i medytowano.
Magiczne właściwości dębu z czasem zaczęły mieszać się z tradycją chrześcijańską, choć Kościół zakazywał wierzenia w pogańską mitologię. Krzyż wykonany z dębowego drewna miał być osłoną przed złymi mocami i klątwami. Ostatniego dnia roku należało przynieść do domu gałązkę dębu, aby zapewnić mieszkańcom zdrowie i pomyślność.
Liść dębu kojarzony był z siłą, szlachetnością i odwagą. Szczególnie w środkowej Europie (w tym w Polsce) wykorzystywano go bardzo często jako element odznaczeń wojskowych oraz herbów miast czy gmin. Liście dębu pojawiły się między innymi na polskich monetach.
W starożytnej Grecji, ale także wśród bliższych nam słowiańskich ludów szum dębowych liści był podstawą wróżb.
Uważanemu niegdyś za jedno z najważniejszych drzew, nazywanemu nawet królem drzew, dębowi przypisywano liczne magiczne właściwości. Jeszcze na początku XX w. w wierzeniach ludowych drzewa te miały leczyć wiele chorób, zapewniać szczęście i chronić nawet przed śmiercią.
Starodawne plemiona były przekonane o tym, że w pniach dębów mieszkają duchy lasu i pomniejsze leśne bóstwa. Roślina kojarzona była z kultem nordyckiego boga Thora, boga piorunów, albowiem zauważono, iż pioruny uderzają w nią częściej niż w inne drzewa, ale nie robią większych zniszczeń. Dlatego przez wieki zawieszone w oknie żołędzie miały chronić domy przed wyładowaniami elektrycznymi. W pobliżu dębów odprawiano często rytuały, modlono się i medytowano.
Magiczne właściwości dębu z czasem zaczęły mieszać się z tradycją chrześcijańską, choć Kościół zakazywał wierzenia w pogańską mitologię. Krzyż wykonany z dębowego drewna miał być osłoną przed złymi mocami i klątwami. Ostatniego dnia roku należało przynieść do domu gałązkę dębu, aby zapewnić mieszkańcom zdrowie i pomyślność.
w życiu można robić głupstwa
.....świństwa... nigdy
.....świństwa... nigdy