16.06.2022, 02:37
Ariadna i Medea
W tym momencie historia zaczyna przypominać inny mit z czasów mykeńskich, w którym brak parytetu jest cechą charakterystyczną. W Jason and the Argonauts , Medea , inna bogini cum księżniczka z obcego kraju (Kolchidy – dzisiejsza Gruzja) również działa wbrew jej interesom, porzucając swoją królewską rodzinę dla greckiego bohatera, Jasona, który ostatecznie ją porzuca. Zdobyć Złote RunoMedea pomaga Jasonowi na każdym kroku, nawet kosztem ojca i morderstwa brata. Chociaż ich historie różnią się pod względem treści, obie kobiety dzielą wykorzystywanie jako powracający temat, gdy są odrzucane po tym, jak wyczerpały swoją użyteczność dla hegemonicznych greckich bohaterów. Demonstrując brak równości między Grekami i ich podbojami, kobiety – często łupy wojenne – reprezentują ujarzmionych z podbitych ziem, podczas gdy Tezeusz i Jazon odgrywają role nierozważnych najeźdźców – symbolizujących kolonizujących Greków mykeńskich – plądrujących zasoby pokonani podczas ucieczki z najcenniejszymi dobytkami. Pokonanie to jednak nie jedyne podobieństwo tych dwóch kobiet.
W przeciwieństwie do jej odpowiednika z Kolchidy, Ariadna nie jest znana z zemsty, ale w zachowanym fragmencie przypisywanym wzgardzonej Ariadnie z Tezeusza Eurypidesa jest wers: „ a jednak opowiem historię godną winy …” Hellenistyczny poeta Katullus ( 84 pne-54 pne) rozwija ten temat w swoim epickim Poemacie 64 , w którym Ariadna, biorąc stronicę z Medei, wzywa do zemsty na swoim greckim bohaterze. Przed wyjazdem na Kretę Tezeusz obiecał ojcu, że jeśli jego misja zakończy się sukcesem, podniesie biały żagiel w miejsce czarnego żagla, który w poprzednich latach symbolizował poświęconą 14 ateńskich młodzieńców. Z powodu klątwy Ariadny, gdy Tezeusz opuszcza zrozpaczoną księżniczkę, zapomina podnieść biały żagiel. Na widok czarnego żaglaAegeus — wierząc, że jego syn nie żyje — skacze na śmierć do morza, które odtąd będzie nazwane na jego cześć: Morzem Egejskim. Tak jak bogowie w Medei Eurypidesa pomagają Medei w jej dążeniu do zemsty, tak Katullus opowiada o tym, jak Zeus staje w obronie Ariadny. Jednak Ariadna nie jest dobra w zemście. Kiedy Medea zemściła się na Jazonie, zniszczyła jego narzeczoną, jego potomstwo i przyszłość, podczas gdy akt zemsty Ariadny uczyniłby Tezeusza królem Aten.
Tezeusz przybywający do Aten i rozpoznawany przez Aegeusa po jego mieczu. Apulii czerwonofigurowy krater wolutowy (ok. 410-400 pne) Ruvo. Brytyjskie Muzeum.
Oprócz podobieństw między dwiema wzgardzonymi kobietami, jako wnuczkami boga Słońca, Heliosa, obie kobiety posiadają nadprzyrodzone moce i jako takie reprezentują również pokonane bóstwa – niektórzy sugerują, że Medea mogła być również boginią przedpatriarchalną. W swojej przełomowej książce The Masks of God: The Occidental Mythology Joseph Campbell stwierdza: „ Polega ona po prostu na nazywaniu bogów innych ludzi demonami, powiększaniu własnych odpowiedników hegemonii nad wszechświatem, a następnie wymyślaniu wszelkiego rodzaju wielkich i małych mitów wtórnych …aby uprawomocnić nie tylko nowy porządek społeczny, ale także nową psychologię ”. W jego sercu Mit Minotauraopowiada o kreteńskim potworze bardziej podobnym do byka niż człowieka, który pożera ateńskie młode. Nie umknie fakt, że byki na Krecie minojskiej były nie tylko przedmiotem czci, ale całkiem możliwe, że używano ich również w ich uświęconych rytuałach. Jednak oczernianie świętego zwierzęcia było tylko częścią ich dyskredytacji. Jeszcze potężniejsza była ich marginalizacja Ariadny poprzez przekształcenie minojskiej wielkiej bogini matki w chorą z miłości dziewicę, służącą greckiemu bohaterowi Tezeuszowi. Zredukowany do zwykłego kanału dla sukcesu Tezeusza, prawda jest taka, że gdyby nie pomoc Ariadny, Tezeusz byłby tylko postscriptum – ani królem, ani bohaterem. Jednak gwiazdą tej opowieści jest Tezeusz – Ariadna tylko trochę gra. Po wyrzeczeniu się rodziny i ojczyzny Tezeusz porzuca ją – gdy śpi – zostawiając ją na śmierć na obcej i opuszczonej wyspie. W niektórych wersjach.
Dionizos odkrywa Ariadnę na brzegu Naxos. Obraz przedstawia również konstelację nazwaną na cześć Ariadny przez Tycjana (1523)
W tym momencie historia zaczyna przypominać inny mit z czasów mykeńskich, w którym brak parytetu jest cechą charakterystyczną. W Jason and the Argonauts , Medea , inna bogini cum księżniczka z obcego kraju (Kolchidy – dzisiejsza Gruzja) również działa wbrew jej interesom, porzucając swoją królewską rodzinę dla greckiego bohatera, Jasona, który ostatecznie ją porzuca. Zdobyć Złote RunoMedea pomaga Jasonowi na każdym kroku, nawet kosztem ojca i morderstwa brata. Chociaż ich historie różnią się pod względem treści, obie kobiety dzielą wykorzystywanie jako powracający temat, gdy są odrzucane po tym, jak wyczerpały swoją użyteczność dla hegemonicznych greckich bohaterów. Demonstrując brak równości między Grekami i ich podbojami, kobiety – często łupy wojenne – reprezentują ujarzmionych z podbitych ziem, podczas gdy Tezeusz i Jazon odgrywają role nierozważnych najeźdźców – symbolizujących kolonizujących Greków mykeńskich – plądrujących zasoby pokonani podczas ucieczki z najcenniejszymi dobytkami. Pokonanie to jednak nie jedyne podobieństwo tych dwóch kobiet.
W przeciwieństwie do jej odpowiednika z Kolchidy, Ariadna nie jest znana z zemsty, ale w zachowanym fragmencie przypisywanym wzgardzonej Ariadnie z Tezeusza Eurypidesa jest wers: „ a jednak opowiem historię godną winy …” Hellenistyczny poeta Katullus ( 84 pne-54 pne) rozwija ten temat w swoim epickim Poemacie 64 , w którym Ariadna, biorąc stronicę z Medei, wzywa do zemsty na swoim greckim bohaterze. Przed wyjazdem na Kretę Tezeusz obiecał ojcu, że jeśli jego misja zakończy się sukcesem, podniesie biały żagiel w miejsce czarnego żagla, który w poprzednich latach symbolizował poświęconą 14 ateńskich młodzieńców. Z powodu klątwy Ariadny, gdy Tezeusz opuszcza zrozpaczoną księżniczkę, zapomina podnieść biały żagiel. Na widok czarnego żaglaAegeus — wierząc, że jego syn nie żyje — skacze na śmierć do morza, które odtąd będzie nazwane na jego cześć: Morzem Egejskim. Tak jak bogowie w Medei Eurypidesa pomagają Medei w jej dążeniu do zemsty, tak Katullus opowiada o tym, jak Zeus staje w obronie Ariadny. Jednak Ariadna nie jest dobra w zemście. Kiedy Medea zemściła się na Jazonie, zniszczyła jego narzeczoną, jego potomstwo i przyszłość, podczas gdy akt zemsty Ariadny uczyniłby Tezeusza królem Aten.
Tezeusz przybywający do Aten i rozpoznawany przez Aegeusa po jego mieczu. Apulii czerwonofigurowy krater wolutowy (ok. 410-400 pne) Ruvo. Brytyjskie Muzeum.
Oprócz podobieństw między dwiema wzgardzonymi kobietami, jako wnuczkami boga Słońca, Heliosa, obie kobiety posiadają nadprzyrodzone moce i jako takie reprezentują również pokonane bóstwa – niektórzy sugerują, że Medea mogła być również boginią przedpatriarchalną. W swojej przełomowej książce The Masks of God: The Occidental Mythology Joseph Campbell stwierdza: „ Polega ona po prostu na nazywaniu bogów innych ludzi demonami, powiększaniu własnych odpowiedników hegemonii nad wszechświatem, a następnie wymyślaniu wszelkiego rodzaju wielkich i małych mitów wtórnych …aby uprawomocnić nie tylko nowy porządek społeczny, ale także nową psychologię ”. W jego sercu Mit Minotauraopowiada o kreteńskim potworze bardziej podobnym do byka niż człowieka, który pożera ateńskie młode. Nie umknie fakt, że byki na Krecie minojskiej były nie tylko przedmiotem czci, ale całkiem możliwe, że używano ich również w ich uświęconych rytuałach. Jednak oczernianie świętego zwierzęcia było tylko częścią ich dyskredytacji. Jeszcze potężniejsza była ich marginalizacja Ariadny poprzez przekształcenie minojskiej wielkiej bogini matki w chorą z miłości dziewicę, służącą greckiemu bohaterowi Tezeuszowi. Zredukowany do zwykłego kanału dla sukcesu Tezeusza, prawda jest taka, że gdyby nie pomoc Ariadny, Tezeusz byłby tylko postscriptum – ani królem, ani bohaterem. Jednak gwiazdą tej opowieści jest Tezeusz – Ariadna tylko trochę gra. Po wyrzeczeniu się rodziny i ojczyzny Tezeusz porzuca ją – gdy śpi – zostawiając ją na śmierć na obcej i opuszczonej wyspie. W niektórych wersjach.
Dionizos odkrywa Ariadnę na brzegu Naxos. Obraz przedstawia również konstelację nazwaną na cześć Ariadny przez Tycjana (1523)