11.04.2013, 19:17
Egzorcyzm (gr. ἐξορκισμός, exorkismós - zaprzysiężenie, zaklęcie) – obrzęd poświęcenia mający na celu uwolnienie człowieka, zwierzęcia, miejsca lub przedmiotu od „wpływu złego ducha”.
W Kościele katolickim egzorcyzmem nazywany jest obrzęd liturgiczny mający na celu usunięcie bezpośredniego wpływu szatana na osobę, ewentualnie (rzadziej) zwierzę, miejsce lub przedmiot w formie opętania, dręczenia lub zniewolenia. Egzorcyzmy w Kościele katolickim należą do sakramentaliów[1].
Spis treści
Naukowy wymiar egzorcyzmu
Opętanie przez demona nie jest medycznie uzasadnione, nie występuje w klasyfikacjach takich jak DSM-IV, tudzież ICD-10. Osoby deklarujące wiarę w to zjawisko przypisują czasem opętaniu symptomy związane z chorobami psychicznymi (choć należy zauważyć, że sami katoliccy egzorcyści uprzedzają, że można pomylić ze sobą opętanie i chorobę psychiczną, a także często współpracują z psychiatrami), takimi jak: histeria, mania, psychoza, zespół Tourette’a, epilepsja, schizofrenia, zaburzenie dysocjacyjne tożsamości[2][3][4]. W przypadku zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości, u 29% badanych, alternatywna osobowość identyfikuje siebie jako demona[5]. Istnieje również forma monomanii zwana demonomanią lub demonopatią, w której pacjent wierzy, iż jest opętany przez jednego lub więcej demonów.
Wrażenie, że egzorcyzm oddziałuje na ludzi doświadczających symptomów opętania jest przypisywane efektowi placebo oraz sile sugestii[6]. Niektórzy hipotetycznie opętani to osobowości narcystyczne lub o niskiej samoocenie demonstrujące opętanie w celu zwrócenia na siebie uwagi[2].
Antropolodzy oraz psychiatrzy wskazali podobieństwa pomiędzy tradycyjnym diagnozowaniem opętania a współczesnymi kryteriami diagnostycznymi dla zaburzeń dysocjacyjnych. Przez wieki, egzorcyzmowanie było leczeniem „z wyboru” takich zaburzeń. Chrześcijańskie i judaistyczne praktyki egzorcyzmowania zostały razem opisane wraz z pokrewnymi technikami zaczerpniętymi z innych kultur[7]. Wspólne cechy wskazane w tradycyjnych egzorcyzmach zawierają:
użycie specjalnych technik diagnostycznych
użycie zaklęć, świętych ksiąg i muzyki
użycie rytualnych przedmiotów
użycie siły fizycznej
słowną konfrontację
opiekę nad egzorcyzmowanym, po odprawieniu rytuału
nienarażanie egzorcysty[3]
Kontrowersje wzbudził przypadek opętania Anneliese Michel[8], ze względu na to, że egzorcyzmy nie zakończyły się powodzeniem, a opętana osoba zmarła. Winy dopatrywano się w działaniach księdza egzorcysty, który miał zniechęcić Anneliese Michel do zażywania leków psychotropowych. Z perspektywy czasu podważa się wyniki śledztwa podkreślając, że to właśnie przedawkowanie leków doprowadziło do skrajnego wyczerpania organizmu dziewczyny.
zrósło; <!-- m --><a class="postlink" href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Egzorcyzm">http://pl.wikipedia.org/wiki/Egzorcyzm</a><!-- m -->
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vTL__yC5UeI[/youtube]
W Kościele katolickim egzorcyzmem nazywany jest obrzęd liturgiczny mający na celu usunięcie bezpośredniego wpływu szatana na osobę, ewentualnie (rzadziej) zwierzę, miejsce lub przedmiot w formie opętania, dręczenia lub zniewolenia. Egzorcyzmy w Kościele katolickim należą do sakramentaliów[1].
Spis treści
Naukowy wymiar egzorcyzmu
Opętanie przez demona nie jest medycznie uzasadnione, nie występuje w klasyfikacjach takich jak DSM-IV, tudzież ICD-10. Osoby deklarujące wiarę w to zjawisko przypisują czasem opętaniu symptomy związane z chorobami psychicznymi (choć należy zauważyć, że sami katoliccy egzorcyści uprzedzają, że można pomylić ze sobą opętanie i chorobę psychiczną, a także często współpracują z psychiatrami), takimi jak: histeria, mania, psychoza, zespół Tourette’a, epilepsja, schizofrenia, zaburzenie dysocjacyjne tożsamości[2][3][4]. W przypadku zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości, u 29% badanych, alternatywna osobowość identyfikuje siebie jako demona[5]. Istnieje również forma monomanii zwana demonomanią lub demonopatią, w której pacjent wierzy, iż jest opętany przez jednego lub więcej demonów.
Wrażenie, że egzorcyzm oddziałuje na ludzi doświadczających symptomów opętania jest przypisywane efektowi placebo oraz sile sugestii[6]. Niektórzy hipotetycznie opętani to osobowości narcystyczne lub o niskiej samoocenie demonstrujące opętanie w celu zwrócenia na siebie uwagi[2].
Antropolodzy oraz psychiatrzy wskazali podobieństwa pomiędzy tradycyjnym diagnozowaniem opętania a współczesnymi kryteriami diagnostycznymi dla zaburzeń dysocjacyjnych. Przez wieki, egzorcyzmowanie było leczeniem „z wyboru” takich zaburzeń. Chrześcijańskie i judaistyczne praktyki egzorcyzmowania zostały razem opisane wraz z pokrewnymi technikami zaczerpniętymi z innych kultur[7]. Wspólne cechy wskazane w tradycyjnych egzorcyzmach zawierają:
użycie specjalnych technik diagnostycznych
użycie zaklęć, świętych ksiąg i muzyki
użycie rytualnych przedmiotów
użycie siły fizycznej
słowną konfrontację
opiekę nad egzorcyzmowanym, po odprawieniu rytuału
nienarażanie egzorcysty[3]
Kontrowersje wzbudził przypadek opętania Anneliese Michel[8], ze względu na to, że egzorcyzmy nie zakończyły się powodzeniem, a opętana osoba zmarła. Winy dopatrywano się w działaniach księdza egzorcysty, który miał zniechęcić Anneliese Michel do zażywania leków psychotropowych. Z perspektywy czasu podważa się wyniki śledztwa podkreślając, że to właśnie przedawkowanie leków doprowadziło do skrajnego wyczerpania organizmu dziewczyny.
zrósło; <!-- m --><a class="postlink" href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Egzorcyzm">http://pl.wikipedia.org/wiki/Egzorcyzm</a><!-- m -->
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vTL__yC5UeI[/youtube]