26.01.2014, 11:16
CHART AFGAŃSKI
Inne nazwy tej rasy psów: Chart afgański, Afghan Hound, Baluchi Hound, Sage Baluchi, Tazi, Afghanischer Windhund, Levrier Afghan, Lebrel Afgano
Klasyfikacja FCI: Grupa X. Charty. Sekcja 1. Charty długowłose.
Nr FCI: 228
Podług niektórych opinii, odznaczający się jedwabistym futrem chart afgański jest uważany za najstarszą rasę psa domowego. Jak mówi biblijna opowieść, Noe zabrał na swą arkę parę chartów afgańskich. Charta można oglądać na tkaninach odnalezionych w Grecji, a pochodzących z VI wieku p.n.e. Wzmiankę o nim zawiera egipski papirus z IV wieku p.n.e. Około czterech tysięcy lat liczą rysunki chartów, które odkryto na ścianach jaskiń w północno-zachodnim Afganistanie.
Mimo to, nie ma zgodności, czy chart afgański jest przodkiem wszystkich psów typu „greyhound", czy też sam pochodzi od greyhounda, czyli charta angielskiego. Białą plamą w historii afgana jest okres między starożytnym Egiptem, skąd zgodnie wywodzi się jego rodowód, a momentem jego pojawienia się w Afganistanie, którego surowy klimat wpłynął na wykształcenie u tej odmiany charta szaty o długim i jedwabistym włosie. Według niektórych znawców chart afgański został przywieziony do Afganistanu z Bliskiego Wschodu przez kupców. Powszechna jest też teoria, że chart afgański został w którymś momencie rozwoju sparzony z chartem perskim saluki — pustynnym psem myśliwskim, przez niektórych uważanym za najstarszego psa domowego.
Chart afgański jest psem myśliwskim. W Afganistanie jest szczególnie ceniony przez nomadów za swą umiejętność wyszukiwania jelenia, dzikiej kozy, wilka, zająca, irbisa oraz wszelkiej innej zwierzyny, której habitat znajduje się na danym terenie. Wielkimi atutami afgana na polowaniu są szybkość i bystry wzrok, gdyż węch ma raczej słaby. Szeroko rozstawione kości biodrowe umożliwiają mu szybkie zwroty w pogoni i harmonijne, płynne susy, nawet po terenie skalistym. W czasie polowania myśliwi podążają za wysoko uniesionym ogonem afgana, który tymczasem zwinnie przedziera się przez zarośla i gęstwę podszycia. Poza tym, chart afgański jest również używany do pilnowania stad owiec i wykorzystywany w służbie pogranicznej przy patrolowaniu granic Afganistanu.
Nazwa rasy pochodzi od nazwy kraju, gdyż właśnie z Afganistanu trafiły do Europy pierwsze okazy. W roku 1907 charta afgańskiego sprowadził do Europy angielski kapitan John Barff. Zardin, bo tak wabił się pies Barffa, był pierwszym okazem afgana, który został pokazany w Europie na wystawie psów. Zardin posłużył również za model do opracowania wzorca rasy. W latach 20. naszego wieku charty afgańskie były bardzo popularnymi psami wystawowymi. W roku 1926 założony został Klub Charta Afgańskiego, a sama rasa została uznana przez angielski Kennel Club.
W tym samym roku chart afgański wylądował na kontynencie amerykańskim, gdzie natychmiast stał się bardzo modny. Amerykański Kennel Club zatwierdził rasę w roku 1948. W roku 1957 pies rasy chart afgański zdobył prestiżową nagrodę Best in Show („Najlepszy Pies Wystawy") na Westminster Dog Show (Westminsters- ka Wystawa Psów), co przyczyniło się do zwiększenia popularności tej pięknej rasy. Wzrost zainteresowania chartem afgańskim przypadł na okres młodzieżowej subkultury lat 60. Afgan stał się wówczas modnym dodatkiem dla ludzi, którzy niestety rzadko rozumieli jego naturę czy potrzeby.
Chart afgański zwraca powszechną uwagę swym imponującym wyglądem i gładkim, sprężystym chodem. Obfita szata winna być często szczotkowana i raz na miesiąc myta szamponem. Cechy fizyczne afgana: arystokratyczna sylwetka o wydłużonym pysku i z charakterystycznym czubem włosów na głowie, wysoki i mocny tułów oraz elegancko noszony ogon.
Afgan kocha komfort i bez trudu wyszuka sobie najwygodniejszy fotel w mieszkaniu. Lubi być obdarzany wylewnymi uczuciami i jest zachwycony, gdy poświęca mu się dużo uwagi. Potrafi jednak odnosić się z rezerwą w stosunku do obcych.
Afgan często sprawia wrażenie tajemniczo zapatrzonego w dal, co w połączeniu z jego niezależnym i nieco zbzikowanym charakterem, nierzadko kończy się gwałtownym zrywem w takt radosnego poszczekiwania za motylem lub opadającym liściem. Afganowi trzeba wyraźnie uświadomić, gdzie jest jego miejsce w relacji pan — pies, gdyż w innym przypadku, jak na króla psiej rodziny przystało, postara się zapanować nad otoczeniem. Tresura musi być jednak łagodna i stonowana ze względu na dużą inteligencję i wrażliwość tej rasy.
Inne nazwy tej rasy psów: Chart afgański, Afghan Hound, Baluchi Hound, Sage Baluchi, Tazi, Afghanischer Windhund, Levrier Afghan, Lebrel Afgano
Klasyfikacja FCI: Grupa X. Charty. Sekcja 1. Charty długowłose.
Nr FCI: 228
Podług niektórych opinii, odznaczający się jedwabistym futrem chart afgański jest uważany za najstarszą rasę psa domowego. Jak mówi biblijna opowieść, Noe zabrał na swą arkę parę chartów afgańskich. Charta można oglądać na tkaninach odnalezionych w Grecji, a pochodzących z VI wieku p.n.e. Wzmiankę o nim zawiera egipski papirus z IV wieku p.n.e. Około czterech tysięcy lat liczą rysunki chartów, które odkryto na ścianach jaskiń w północno-zachodnim Afganistanie.
Mimo to, nie ma zgodności, czy chart afgański jest przodkiem wszystkich psów typu „greyhound", czy też sam pochodzi od greyhounda, czyli charta angielskiego. Białą plamą w historii afgana jest okres między starożytnym Egiptem, skąd zgodnie wywodzi się jego rodowód, a momentem jego pojawienia się w Afganistanie, którego surowy klimat wpłynął na wykształcenie u tej odmiany charta szaty o długim i jedwabistym włosie. Według niektórych znawców chart afgański został przywieziony do Afganistanu z Bliskiego Wschodu przez kupców. Powszechna jest też teoria, że chart afgański został w którymś momencie rozwoju sparzony z chartem perskim saluki — pustynnym psem myśliwskim, przez niektórych uważanym za najstarszego psa domowego.
Chart afgański jest psem myśliwskim. W Afganistanie jest szczególnie ceniony przez nomadów za swą umiejętność wyszukiwania jelenia, dzikiej kozy, wilka, zająca, irbisa oraz wszelkiej innej zwierzyny, której habitat znajduje się na danym terenie. Wielkimi atutami afgana na polowaniu są szybkość i bystry wzrok, gdyż węch ma raczej słaby. Szeroko rozstawione kości biodrowe umożliwiają mu szybkie zwroty w pogoni i harmonijne, płynne susy, nawet po terenie skalistym. W czasie polowania myśliwi podążają za wysoko uniesionym ogonem afgana, który tymczasem zwinnie przedziera się przez zarośla i gęstwę podszycia. Poza tym, chart afgański jest również używany do pilnowania stad owiec i wykorzystywany w służbie pogranicznej przy patrolowaniu granic Afganistanu.
Nazwa rasy pochodzi od nazwy kraju, gdyż właśnie z Afganistanu trafiły do Europy pierwsze okazy. W roku 1907 charta afgańskiego sprowadził do Europy angielski kapitan John Barff. Zardin, bo tak wabił się pies Barffa, był pierwszym okazem afgana, który został pokazany w Europie na wystawie psów. Zardin posłużył również za model do opracowania wzorca rasy. W latach 20. naszego wieku charty afgańskie były bardzo popularnymi psami wystawowymi. W roku 1926 założony został Klub Charta Afgańskiego, a sama rasa została uznana przez angielski Kennel Club.
W tym samym roku chart afgański wylądował na kontynencie amerykańskim, gdzie natychmiast stał się bardzo modny. Amerykański Kennel Club zatwierdził rasę w roku 1948. W roku 1957 pies rasy chart afgański zdobył prestiżową nagrodę Best in Show („Najlepszy Pies Wystawy") na Westminster Dog Show (Westminsters- ka Wystawa Psów), co przyczyniło się do zwiększenia popularności tej pięknej rasy. Wzrost zainteresowania chartem afgańskim przypadł na okres młodzieżowej subkultury lat 60. Afgan stał się wówczas modnym dodatkiem dla ludzi, którzy niestety rzadko rozumieli jego naturę czy potrzeby.
Chart afgański zwraca powszechną uwagę swym imponującym wyglądem i gładkim, sprężystym chodem. Obfita szata winna być często szczotkowana i raz na miesiąc myta szamponem. Cechy fizyczne afgana: arystokratyczna sylwetka o wydłużonym pysku i z charakterystycznym czubem włosów na głowie, wysoki i mocny tułów oraz elegancko noszony ogon.
Afgan kocha komfort i bez trudu wyszuka sobie najwygodniejszy fotel w mieszkaniu. Lubi być obdarzany wylewnymi uczuciami i jest zachwycony, gdy poświęca mu się dużo uwagi. Potrafi jednak odnosić się z rezerwą w stosunku do obcych.
Afgan często sprawia wrażenie tajemniczo zapatrzonego w dal, co w połączeniu z jego niezależnym i nieco zbzikowanym charakterem, nierzadko kończy się gwałtownym zrywem w takt radosnego poszczekiwania za motylem lub opadającym liściem. Afganowi trzeba wyraźnie uświadomić, gdzie jest jego miejsce w relacji pan — pies, gdyż w innym przypadku, jak na króla psiej rodziny przystało, postara się zapanować nad otoczeniem. Tresura musi być jednak łagodna i stonowana ze względu na dużą inteligencję i wrażliwość tej rasy.
Urodziłam się aniołem, ale kiedy życie połamało mi skrzydła, zaczęłam latać na miotle.