Forum Ezoteryczne Na forum znajdziesz zagadnienia związane z szeroko pojętą tematyką ezoteryczną. Zapraszamy do wspólnej dyskusji!
Drodzy Użytkownicy! Najeżdżając kursorem na napis "Szukaj" w prawym, górnym rogu ukażą się dwie opcje: Nowe Posty (pokazuje wszystkie nieprzeczytane posty), oraz Dzisiejsze Posty (pokazuje posty z ostatniego dnia).
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Knia%C5%BA_Igor">http://pl.wikipedia.org/wiki/Knia%C5%BA_Igor</a><!-- m -->
Treść
Opera rozgrywa się w Putywlu oraz w obozie Połowców. Kolejność aktów według Rimskiego-Korsakowa.
Prolog
Kniaź Igor wyrusza na wyprawę przeciwko Połowcom. Lud śpiewa na jego cześć, gdy dochodzi do niezrozumiałego dla zgromadzonych zaćmienia słońca. Jarosławna uznaje to za zły znak i prosi męża o pozostanie, jednak Igor odmawia zmiany planów. Powierza żonę opiece jej brata, księcia Galickiego, który śpiewa o swojej wdzięczności względem Igora, który pomógł mu po tym, gdy wygnali go jego własny ojciec i bracia. Skuła i Jeroszka dezerterują z wojska, wierząc, że na dworze Galickiego znajdą lepsze zajęcie.
Akt I Dwór w Putywlu
Zwolennicy Galickiego śpiewają na jego cześć. Skuła i Jeroszka zabawiają gości grą na gudoku. Pojawia się sam Galicki, opowiadając, jak to, będąc księciem Putywla, spędzałby cały czas na piciu i zabawianiu się z kobietami, oddawszy uprzednio siostrę do klasztoru. Grupa jego zwolenników rusza na plac w Putywlu, by ogłosić go nowym księciem.
Pałac Jarosławny
Żona kniazia Igora martwi się brakiem wieści o mężu i jego ludziach. Wspomina dawne szczęście u boku Igora. Pojawia się grupa kobiet, które opowiadają jej o swojej przyjaciółce, którą Galicki zmienił w swoją nałożnicę. Pojawia się i sam Galicki, śmiejąc się z historii dziewczyny i zapowiadając, że jeśli zechce, w każdej chwili może zdetronizować Igora. Grupa bojarów informuje Jarosławną, że kniaż Igor i jego syn zostali wzięci do niewoli po przegranej bitwie. Bojarzy zapowiadają obronę miasta, ale Galicki wraca, domagając się ogłoszenia go księciem. Dochodzi do starcia.
Akt II Obóz Połowców
Kobiety połowieckie tańczą i śpiewają przed Kończakówną, która przyłącza się do śpiewu, wyrażając nadzieję na rychły powrót swojego ukochanego. Wraca grupa ruskich jeńców, Władimir Igoriewicz śpiewa o swojej miłości, którą jest Kończakówna; córka chana odwzajemnia to uczucie. Tymczasem pojawia się Igor, wspominając żonę i wyrażając nadzieję na odzyskanie honoru w nowej wojnie. Owlur, chrześcijanin w obozie Połowców, proponuje mu pomoc w ucieczce, sam Kończak tymczasem spotyka się z Igorem, proponuje mu odzyskanie wolności w zamian za obietnicę, że więcej Rusini nie zaatakują Połowców. Igor odmawia. Kończak zaprasza grupę wojowników, by tańcem rozweseliła jego, Kończakównę, Igora i jego syna.
Akt III
Obóz Połowców
Armia Połowców triumfalnie powraca z udanej wyprawy na Putywl, Kończak zapowiada rychły podbój całej Rusi. Owlur informuje Władimira i Igora o gotowych do ucieczki koniach, kniaż i jego syn szykują się do wyjazdu. Pojawia się Kończakówna, żądając od syna Igora zabrania jej ze sobą lub pozostania, grożąc, że zaalarmuje cały obóz. Ostatecznie Igor ucieka, podczas gdy Kończakówna budzi Połowców, którym jednak nie pozwala zabić ukochanego. Kończak zgadza się na ich ślub.
Akt IV
Putywl
Jarosławna z rozpaczą śpiewa o swojej rozłące z Igorem, w czasie gdy kobiety ruskie rozpaczają nad rozmiarem zniszczeń. Tymczasem na horyzoncie pojawiają się Owlur i sam kniaź. Małżonkowie witają się z radością. Nie wiedząc o powrocie kniazia, Skuła i Jeroszka śpiewają wyśmiewającą go piosenkę, po czym, by ratować skórę, dzwoniąc w dzwony zwołują cały tłum i ogłaszają powrót kniazia, podając się za wiernych jego zwolenników. Całe miasto z radością wita Igora.
Kniaź Igor należy do kluczowych dzieł opery rosyjskiej, jednak poza granicami Rosji nie zdobył podobnej sławy. Pierwszym czynnikiem utrudniającym jego wystawianie poza Rosją był język libretta; tłumaczenie na włoski (jak i angielski lub niemiecki) nie sprawdzało się. Innym powodem zagranicznej porażki dzieła jest fakt jej niedokończenia przez kompozytora; mimo starań Głazunowa i Rimskiego-Korsakowa, opera pozostaje statyczna, zaś jej kolejne sceny nie są wyraźnie powiązane. Jest to rezultat tego, że Borodin opracowywał libretto w miarę komponowania kolejnych części opery, nie miał jego całościowej wizji. Doprowadziło to nawet do tego, że w niektórych realizacjach opery całkowicie wycina się całe jej fragmenty, czy nawet rezygnuje z III aktu. Obecnie równolegle z kolejnością aktów zaproponowaną przez Rimskiego-Korsakowa pojawia się też wersja podawana jako oryginalny zamysł Borodina:
Prolog
Akt II
Dwór Galickiego (Akt 1, Scena 1)
Pałac Jarosławny (Akt 1, Scena 2)
Akt III
Akt IV
ah te wiolonczelki ...pomyslec ze kiedys na takiej grałam , az łezka sie w oku kręci ...
moje propozycje to
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.youtube.com/watch?v=8A3zetSuYRg">http://www.youtube.com/watch?v=8A3zetSuYRg</a><!-- m -->
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.youtube.com/watch?v=kFsI-czkebc">http://www.youtube.com/watch?v=kFsI-czkebc</a><!-- m -->
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.youtube.com/watch?v=PgF-rcHcPqE">http://www.youtube.com/watch?v=PgF-rcHcPqE</a><!-- m -->
no i to : :037:
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.youtube.com/watch?v=3PYchc5EQ6M">http://www.youtube.com/watch?v=3PYchc5EQ6M</a><!-- m -->
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v=3-4J5j74VPw">https://www.youtube.com/watch?v=3-4J5j74VPw</a><!-- m -->
Południowy wietrze
Śpiesz do nieba, śpiesz się
Zanieś od dziewczyny Księżyca bogini jej zaklęcia i łzy
Bo ja tęsknię za nim
Księżycowa Pani
Obdarz mnie ciałem swym
"Przyjdzie ten twój piękny ciemnoskóry"
Obiecał jej Księżyc spoza chmury
"Lecz w zamian za niego
Ty pierworodnego syna podaruj mi
A twojej miłości, jego samotności
Cenę zapłacisz ty"
Matką chcesz być i ty, Pani Luno
Tajemniczy twój blask próżno błądzi wśród nas
Miłość nie jest potrzebna ci przecież,
Ani łzy ani gniew, ludzkie ciało ni krew
Księżycowe dziecię
Dałaś miłość dziką i namiętną
A jej owoc nosi twoje piętno
Szare i przejrzyste albinosa oczy,
Skórę białą jak śnieg
"Dziecko nie jest moje
Twoja zdrada to czy Przeznaczenia to bieg"
Matką chcesz być i ty Pani Luno
Tajemniczy twój blask próżno błądzi wśród nas
Miłość nie jest potrzebna ci przecież,
Ani łzy ani gniew, ludzkie ciało ni krew
Księżycowe dziecię
Choć na naszą śmierć na nasze zdrady
Obojętnie patrzy Księżyc blady
Ochroń mego chłopca Pani Luno
Jeśli twoim synem jest też
Przecież ci nie obca ludzka litość
Ześlij chłopcu odwieczny sen
Matką chcesz być i ty Pani Luno
Tajemniczy twój blask próżno błądzi wśród nas
Miłość nie jest potrzebna ci przecież
Ani łzy ani gniew ludzkie ciało ni krew
Księżycowe dziecię
Kiedy Księżyc w pełni blaskiem strojny,
Wtedy mały chłopiec śpi spokojny
A gdy dziecko płacze przebudzenia bliskie,
Księżyc się zmienia w kołyskę
A gdy dziecko płacze przebudzenia bliskie,
Księżyc się zmienia w kołyskę
"Dla Elizy" (niem. "Für Elise") to popularny tytuł Bagateli a-moll WoO 59, jednej z najbardziej znanych w literaturze muzycznej miniatur fortepianowych, którą skomponował Ludwig van Beethoven. Utwór powstał ok. 1810 roku.
Biografowie Beethovena nie są zgodni co do tego, kim była tytułowa Eliza.
Według jednej z teorii, oryginalny tytuł brzmiał "Für Therese", jako że adresatką utworu miała być znajoma kompozytora i córka jednego z lekarzy wiedeńskich, Therese Malfatti. W 1810 r. kompozytor oświadczył się jej, ona zaś oświadczyny odrzuciła, a w roku 1816 została żoną szlachcica i urzędnika Wilhelma von Droßdika.
Inna wersja mówi, że Eliza była słynną "Nieśmiertelną Ukochaną", do której Beethoven napisał swój słynny list (zob. List do Nieśmiertelnej Ukochanej), a której tożsamości biografom nigdy nie udało się ustalić.
Kiedy kompozycję opublikowano w 1865 r., jej odkrywca Ludwig Nohl nadał jej tytuł "Dla Elizy", pod którym znana jest do dziś.
Według innej teorii Elizą była sopranistka Elisabeth Röckel.
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Dla_Elizy">http://pl.wikipedia.org/wiki/Dla_Elizy</a><!-- m -->
Ludwig van Beethoven (ur. prawdopodobnie 16 grudnia 1770 r. w Bonn, zm. 26 marca 1827 w Wiedniu), kompozytor niemiecki, uważany za jednego z największych kompozytorów wszech czasów. Ostatni, po Haydnie i Mozarcie, z trójki tzw. klasyków wiedeńskich. Prekursor romantyzmu w muzyce.
Pochodził z rodziny flamandzkiej (Należy pamiętać, że „van” przed nazwiskiem nie oznacza rodowodu szlacheckiego, tak jak niemieckie „von”). Najstarszym znanym jego przodkiem był Jan van Beethoven (ur. ~1485). Dziadek kompozytora, Ludwig senior, przybył do Bonn w 1733 roku; w 1761 otrzymał posadę kapelmistrza (niem. Kapellmeister). Syn jego, a ojciec genialnego kompozytora – Johann van Beethoven – nie przejawiał już ani podobnego talentu, ani ambicji. Udało mu się jedynie wspiąć na stanowisko tenora w kapeli dworskiej. Ożenił się z Marią Magdaleną Keverich; małżeństwo to miało siedmioro dzieci, z których tylko troje doczekało dorosłości: najstarszy z nich to właśnie Ludwig, młodsi – Nikolaus Johann i Kaspar Karl. Bracia kompozytora nie byli utalentowani muzycznie.
Pierwszym nauczycielem muzyki Ludwiga był ojciec. Pod jego kierunkiem rozpoczął karierę pianisty w wieku 8 lat (pierwszy koncert Beethoven dał w Kolonii). Jednak z powodu ograniczonej wiedzy i talentu Johann zmuszony był wynajmować synowi nauczycieli. Najważniejszym z nich był niewątpliwie Christian Gottlob Neefe, który zaznajomił i rozkochał Beethovena w muzyce Jana Sebastiana Bacha. Bachowski cykl preludiów i fug „Das Wohltemperierte Klavier” Beethoven znał na pamięć
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.lastfm.pl/music/Ludwig+van+Beethoven">http://www.lastfm.pl/music/Ludwig+van+Beethoven</a><!-- m -->