W poszukiwaniu Achillesa, część I: Rodowód Achillesa (i Aleksandra Wielkiego)
Większość greckich genealogii zaczyna się od porwania przez boga. W tym przypadku Zeus porwał Eginę, córkę boga rzeki Asopus, która wypływa z góry Oeta do Zatoki Malijskiej w środkowej Grecji. Następnie zabrał ją na wyspę Oinone w Zatoce Sarońskiej, 20 mil na południowy wschód od Aten, którą przemianował na jej cześć na Eginę. Mieli syna, którego nazwali Aicos.
![[Obrazek: ACH1.jpg]](https://members.ancient-origins.net/sites/default/files/ACH1.jpg)
Eugène Delacroix (Francuz, 1798 - 1863) Edukacja Achillesa , 1862 Pastel Bez ramki: 30,6 × 41,9 cm (12 1/16 × 16 1/2 cala) , W ramce [wymiary zewnętrzne]: 49,5 × 60,3 cm (19 1/2 × 23 3/4 cala) Muzeum J. Paula Getty'ego, Los Angeles , 86.GG.728 - Domena Publiczna
( „Jest piękny, nawet piękniejszy, jak sądzę, niż obraz. Jestem zachwycona, droga przyjaciółko” – napisała powieściopisarka George Sand do Eugène’a Delacroix z wdzięcznością za podarunek w postaci tej pasteli. Był to ostatni pastel, jaki kiedykolwiek wykonał Delacroix i jego ostatni prezent dla Sand. Delacroix po raz pierwszy uchwycił ten temat – Chirona, najmądrzejszego ze wszystkich centaurów, szkolącego Achillesa w sztuce polowania – na rogu zakrzywionego sufitu poświęconego poezji w paryskiej bibliotece Palais Bourbon, którą dekorował w latach 1838– 1847. Podczas wizyt w pracowni Delacroix dwadzieścia lat później Sand zachwyciła się nowym, prostokątnym obrazem tematu, nad którym pracował artysta. To płótno zostało obiecane innemu wielbicielowi, więc Delacroix wykonał dla niej ten niemal identyczny pastel i napisał do syna Sand, Maurice'a, informując go o darze. Wykształcony w zakresie klasyki, Delacroix przez całe życie przedstawiał tematy ze starożytności. Podobnie jak jego rodak Jean-Auguste-Dominique Ingres, Delacroix używał starożytnych rzeźb marmurowych jako źródła, ale z zupełnie innym skutkiem. Postacie Ingresa zachowały chłodną czystość kamienia, podczas gdy Delacroix używał ruchu i koloru, aby ożywić i zintegrować nagość, konie i krajobraz).
Aiakos
Egina była niezamieszkana, więc Zeus przemienił mrówki ( myrmidonów ), które tam żyły, w ludzi, którzy stali się Myrmidonami i poddanymi Ajakosa. Hezjod stwierdza, że Ajakos „upodobał sobie rydwan bojowy”. Pauzaniasz donosił, że „w najbardziej widocznym miejscu w mieście [Eginy] znajduje się to, co nazywają Ajakion, kwadratowe ogrodzenie otoczone białym kamieniem”, poświęcone Ajakosowi; obok niego znajdował się grób jego syna Fokosa. Aiacos poślubił najpierw Endeis, a następnie Psamathe (Nereida w formie pieczęci). Z Endeis miał troje dzieci: Menoetiosa (ojca towarzysza Achillesa Patroklosa), Telamona i Peleusa, a z Psamathe miał Fokosa. Fokos odnosił sukcesy w sporcie, dopóki nie zginął przypadkowo z rąk starszych braci, Telamona i Peleusa, których Ajakos zesłał na wygnanie.
Telamon
Telamon dostał najłatwiejszą ofertę, ponieważ musiał przepłynąć tylko 10 mil na północ od Eginy, aby dotrzeć do swojego nowego domu, wyspy Salaminy. Znajduje się ona w wąskich cieśninach między Salaminą a wybrzeżem Attyki, które są otoczone igłopodobnym przylądkiem wyspy znanym jako Kynosaura lub „ząb psa”, gdzie w 480 r. p.n.e. ateńska flota, modląc się (według Herodota) do Ajakosa i jego potomków, miała pokonać Persów. Po przybyciu na Salaminę Telamon porwał Glauce, córkę przypominającego smoka króla Salaminy, Cychreusa, syna Posejdona. Ostatecznie Telamon poślubił Glauce i odziedziczył wyspę i pałac dla siebie. Byli rodzicami Ajaksa ('Telamonian Ajax'), jednego z przyszłych bohaterów wojny trojańskiej. Telamon był towarzyszem Herkulesa i towarzyszył mu w wyprawie do Troi, podczas której Herkules pojmał siostrę króla Priama, Hezjone, i oddał ją Telamonowi, który zabrał ją z powrotem do Salaminy.
Poszukiwanie Telamonu
Jednym z moich celów podczas badań do mojej książki In Search of Aeneas było odwiedzenie jak największej liczby miejsc, w których miał się udać trojański bohater Eneasz . Dużo czasu spędziłem w okolicach Troi , gdzie się urodził i walczył w wojnie z Grekami, a znaczną część czasu spędziłem podążając trasą, którą pokonał Eneasz Wergiliusza w Eneidzie , a także podobnymi trasami wytyczonymi przez Owidiusza i Dionizosa z Halikarnasu, które doprowadziły bohatera do wybrzeży Italii, skąd miała powstać potęga Rzymu.
Interesowały mnie również inne wątki mitu o Eneaszu, które wywodzą się albo z pierwotnego cyklu trojańskiego mitologii greckiej , z którego Homer zaczerpnął materiał do Iliady , albo z późniejszej greckiej i rzymskiej mitologizacji jego historii – czasami trudno jest odróżnić jedno od drugiego, ale wszystkie one stały się częścią niezwykłej historii Eneasza.
Położenie pałacu Telamona na Salaminie bardzo mnie interesowało, ponieważ w księdze XII „ Historii upadku Troi” Daresa Frygiusza Priam wysyła Antenora i Eneasza z misją dyplomatyczną do Grecji, aby spróbować zapewnić powrót Hezjona. Książka Daresa rzekomo jest relacją naocznego świadka upadku Troi i wydarzeń, które do tego doprowadziły.
Prawdopodobnie została napisana ponad tysiąc lat później, więc prawdopodobnie jest w dużej mierze fikcją. Nie znamy jednak źródeł autora, więc możliwe, że przerabiał starszy materiał z oryginalnego cyklu trojańskiego greckiej poezji, który sam w sobie wydaje się być zaczerpnięty z prawdziwych wydarzeń.
Przez Anthony Adolph - Mitologia i tajemnica
Większość greckich genealogii zaczyna się od porwania przez boga. W tym przypadku Zeus porwał Eginę, córkę boga rzeki Asopus, która wypływa z góry Oeta do Zatoki Malijskiej w środkowej Grecji. Następnie zabrał ją na wyspę Oinone w Zatoce Sarońskiej, 20 mil na południowy wschód od Aten, którą przemianował na jej cześć na Eginę. Mieli syna, którego nazwali Aicos.
![[Obrazek: ACH1.jpg]](https://members.ancient-origins.net/sites/default/files/ACH1.jpg)
Eugène Delacroix (Francuz, 1798 - 1863) Edukacja Achillesa , 1862 Pastel Bez ramki: 30,6 × 41,9 cm (12 1/16 × 16 1/2 cala) , W ramce [wymiary zewnętrzne]: 49,5 × 60,3 cm (19 1/2 × 23 3/4 cala) Muzeum J. Paula Getty'ego, Los Angeles , 86.GG.728 - Domena Publiczna
( „Jest piękny, nawet piękniejszy, jak sądzę, niż obraz. Jestem zachwycona, droga przyjaciółko” – napisała powieściopisarka George Sand do Eugène’a Delacroix z wdzięcznością za podarunek w postaci tej pasteli. Był to ostatni pastel, jaki kiedykolwiek wykonał Delacroix i jego ostatni prezent dla Sand. Delacroix po raz pierwszy uchwycił ten temat – Chirona, najmądrzejszego ze wszystkich centaurów, szkolącego Achillesa w sztuce polowania – na rogu zakrzywionego sufitu poświęconego poezji w paryskiej bibliotece Palais Bourbon, którą dekorował w latach 1838– 1847. Podczas wizyt w pracowni Delacroix dwadzieścia lat później Sand zachwyciła się nowym, prostokątnym obrazem tematu, nad którym pracował artysta. To płótno zostało obiecane innemu wielbicielowi, więc Delacroix wykonał dla niej ten niemal identyczny pastel i napisał do syna Sand, Maurice'a, informując go o darze. Wykształcony w zakresie klasyki, Delacroix przez całe życie przedstawiał tematy ze starożytności. Podobnie jak jego rodak Jean-Auguste-Dominique Ingres, Delacroix używał starożytnych rzeźb marmurowych jako źródła, ale z zupełnie innym skutkiem. Postacie Ingresa zachowały chłodną czystość kamienia, podczas gdy Delacroix używał ruchu i koloru, aby ożywić i zintegrować nagość, konie i krajobraz).
Aiakos
Egina była niezamieszkana, więc Zeus przemienił mrówki ( myrmidonów ), które tam żyły, w ludzi, którzy stali się Myrmidonami i poddanymi Ajakosa. Hezjod stwierdza, że Ajakos „upodobał sobie rydwan bojowy”. Pauzaniasz donosił, że „w najbardziej widocznym miejscu w mieście [Eginy] znajduje się to, co nazywają Ajakion, kwadratowe ogrodzenie otoczone białym kamieniem”, poświęcone Ajakosowi; obok niego znajdował się grób jego syna Fokosa. Aiacos poślubił najpierw Endeis, a następnie Psamathe (Nereida w formie pieczęci). Z Endeis miał troje dzieci: Menoetiosa (ojca towarzysza Achillesa Patroklosa), Telamona i Peleusa, a z Psamathe miał Fokosa. Fokos odnosił sukcesy w sporcie, dopóki nie zginął przypadkowo z rąk starszych braci, Telamona i Peleusa, których Ajakos zesłał na wygnanie.
Telamon
Telamon dostał najłatwiejszą ofertę, ponieważ musiał przepłynąć tylko 10 mil na północ od Eginy, aby dotrzeć do swojego nowego domu, wyspy Salaminy. Znajduje się ona w wąskich cieśninach między Salaminą a wybrzeżem Attyki, które są otoczone igłopodobnym przylądkiem wyspy znanym jako Kynosaura lub „ząb psa”, gdzie w 480 r. p.n.e. ateńska flota, modląc się (według Herodota) do Ajakosa i jego potomków, miała pokonać Persów. Po przybyciu na Salaminę Telamon porwał Glauce, córkę przypominającego smoka króla Salaminy, Cychreusa, syna Posejdona. Ostatecznie Telamon poślubił Glauce i odziedziczył wyspę i pałac dla siebie. Byli rodzicami Ajaksa ('Telamonian Ajax'), jednego z przyszłych bohaterów wojny trojańskiej. Telamon był towarzyszem Herkulesa i towarzyszył mu w wyprawie do Troi, podczas której Herkules pojmał siostrę króla Priama, Hezjone, i oddał ją Telamonowi, który zabrał ją z powrotem do Salaminy.
Poszukiwanie Telamonu
Jednym z moich celów podczas badań do mojej książki In Search of Aeneas było odwiedzenie jak największej liczby miejsc, w których miał się udać trojański bohater Eneasz . Dużo czasu spędziłem w okolicach Troi , gdzie się urodził i walczył w wojnie z Grekami, a znaczną część czasu spędziłem podążając trasą, którą pokonał Eneasz Wergiliusza w Eneidzie , a także podobnymi trasami wytyczonymi przez Owidiusza i Dionizosa z Halikarnasu, które doprowadziły bohatera do wybrzeży Italii, skąd miała powstać potęga Rzymu.
Interesowały mnie również inne wątki mitu o Eneaszu, które wywodzą się albo z pierwotnego cyklu trojańskiego mitologii greckiej , z którego Homer zaczerpnął materiał do Iliady , albo z późniejszej greckiej i rzymskiej mitologizacji jego historii – czasami trudno jest odróżnić jedno od drugiego, ale wszystkie one stały się częścią niezwykłej historii Eneasza.
Położenie pałacu Telamona na Salaminie bardzo mnie interesowało, ponieważ w księdze XII „ Historii upadku Troi” Daresa Frygiusza Priam wysyła Antenora i Eneasza z misją dyplomatyczną do Grecji, aby spróbować zapewnić powrót Hezjona. Książka Daresa rzekomo jest relacją naocznego świadka upadku Troi i wydarzeń, które do tego doprowadziły.
Prawdopodobnie została napisana ponad tysiąc lat później, więc prawdopodobnie jest w dużej mierze fikcją. Nie znamy jednak źródeł autora, więc możliwe, że przerabiał starszy materiał z oryginalnego cyklu trojańskiego greckiej poezji, który sam w sobie wydaje się być zaczerpnięty z prawdziwych wydarzeń.
Przez Anthony Adolph - Mitologia i tajemnica
Prawdziwą miarą człowieczeństwa nie jest ani inteligencja, ani to, jak wysoką pozycję potrafi człowiek osiągnąć na tym szalonym świecie. Nie, prawdziwą miarą człowieczeństwa jest to, jak szybko potrafi on reagować na potrzeby innych i jak wiele daje z siebie.
Anthony Peake
Anthony Peake