Jemioła

[Hera]

Jemioła (Viscum L.) – rodzaj pasożytniczych roślin z rodziny sandałowcowatych (dawniej wyodrębniany w rodzinie jemiołowatych). Obejmuje ok. 113[3]–150 gatunków.








Zasięg rodzaju obejmuje strefę tropikalną i umiarkowaną Starego Świata, przy czym największe zróżnicowanie jest w Azji i Afryce (na tym kontynencie rośnie 45 gatunków), w Australii występują 4 gatunki, a w Europie 2. 

Do flory Polski należy tylko jeden gatunek – jemioła pospolita V. album. 
Jemioła pospolita jako gatunek introdukowany rośnie także w zachodniej części Ameryki Północnej. 
Są to rośliny półpasożytnicze rosnące na drzewach iglastych i liściastych i za pomocą ssawek pobierające z nich wodę i sole mineralne. 

Jemioła pospolita ogrywała dużą rolę w kulturze Celtów i wikingów, symbol płodności, odgrywała rolę w obrzędowości świąt zimowych wraz z innymi roślinami zimozielonymi, później związana też z obrzędowością chrześcijan – wykorzystywana jako ozdoba podczas świąt Bożego Narodzenia. 

Roślina wykorzystywana jest także jako lecznicza, przy czym ma także właściwości trujące. 
Jako leczniczy wykorzystywany jest także gatunek Viscum articulatum.

wikipedia 

[Muniek]

Jemioła była rośliną czczoną jeszcze w czasach celtyckich. Przypisywano jej wyjątkową moc i kojarzono z wiecznością i potęgą życia. Kult, jakim otaczano jemiołę w czasach starodawnych, skojarzono później z symboliką Bożego Narodzenia. Zgodnie z tradycją, w okresie świąt wieszamy ją pod sufitem lub w drzwiach domu, co zapewnić ma nam szczęście i zdrowie.

Zgodnie ze zwyczajem, zasuszoną jemiołę powinno trzymać się w domu aż do następnych świąt. Jej obecność ma przez 12 miesięcy chronić jego mieszkańców przed złymi mocami, chorobami, a nawet śmiercią.

[Brigit]

Przed wiekami uznawano jemiołę za dar od bogów, przedmiot czci i podziwu, magiczne ziele o wielkiej mocy, które zbierano z ostrożnością i starannością. Wierzono, że chroni przed złymi duchami oraz sprowadza do domu dostatek i pomyślność. Miała również sprzyjać zakochanym i zapewniać siły witalne i płodność. 

Rzadkością była ta rosnąca na dębie, dlatego już od starożytności cieszyła się szczególnymi względami – uważano, że ma najpotężniejszą moc. Była szczególnie ceniona u Celtów. 

Jak podaje Pliniusz, celtyccy druidzi nie znali nic bardziej świętego niż jemioła i dąb, na którym rosła: Nie można pominąć – mówi on (ks. XVI, rozd. 95) – w tej rzeczy i uwielbienia Gallów. Ich Druidzi (tak oni nazywają swoich magów) nie mają nic świętszego nad jemiołę i drzewa, na którem ona rośnie, jeżeli niem jest dąb. Już same przez się święcą dąbrowy, a żaden obrządek bez listowia dębu obejść się u nich nie może, do tego stopnia, że może ztąd nazywają się z greckiego druidami. Jemiołę, rosnącą na dębie, uważają za dar nieba, sądząc, że Bóg ją dla tego wybrał. Jemiołę niezmiernie rzadko spotyka się na dębie, a spotkana, zbiera się z wszelaką uroczystością. 

Przedewszystkiem ma to się dziać szóstego dnia po nowiu, w dniu zatem, z którym rozpoczynają swoje miesiące, lata i wieki, trwające lat trzydzieści, dzień, w którym gwiazda (księżyc), nie będąc jeszcze w środku swego biegu, jest już w całej swej sile. Nazywają ją mianem, oznaczającem też lekarstwo powszechne. Przyrządziwszy według obrządków, pod drzewem, ofiary i ucztę, podprowadzają tam dwa białe byki, pierwszy raz ujarzmione. Kapłan biało ubrany wstępuje na drzewo, zrzyna jemiołę złotym sierpem i spuszcza na białą płachtę. Poczem biją ofiarę, błagając bóstwo, żeby pobłogosławiło dar tym, którym go już udzieliło. (…) Cała ta ceremonia, którą opisuje Plinjusz, jest kultrm odradzającego się słońca. Odbywał się on bowiem na początku roku, który przypadał w czasie przesilenia zimowego, w chwili, kiedy życiodajne słońce znów brało górę nad ciemnościami. (…) 

Te gody grudniowe znane były nie tylko kieltom; spotykamy je także u giermanów jako Julfest i u Słowian jako Kolędę.

[Natali1]

Jemioła symbolizuje Słońce, Księżyc, Bliźnięta, nieśmiertelność, dar niebios, zły a. dobry omen, pułapkę, pasożytnictwo, trudności, zgubną przyjaźń, wybaczenie, zgodę, pojednanie, skruchę, życie, płodność, skarb złota, śmierć. 
Jemioła - półpasożyt drzew, krzewinka dwupienna, dwuliścienna.

Mityczne i magiczne znaczenie jemioły było obce starożytnym Grekom i Rzymianom. Wergiliusz tylko porównuje złotą gałąź Eneasza z Jemiołą;
"Jak zimą w lasach świeżą zielenią połyska jemioła na obcym drzewie rosnąca, tak z cienistego dębu gałąź złoty blask rozsiewa".

Celtyccy druidzi czcili ją jako  dar niebios; co rok w uroczystym obchodzie kapłan ścinał z trzydziestoletniego dęebu krzew jemioły złotym sierpem, po  czym składał ofiarę z dwóch byków i wznosił modły.

U mnie w rodzinie nie wiesza się jodły a i mnie się ona źle kojarzy. Pewnie jest to zwyczaj bardziej zbliżony do pogan lub stary ludowy.

[Hera]

Jemioła jest rośliną bogata jest w: glikozydy, cholinę, saponiny, sole mineralne, substancje żywicze, śluz, witaminę C, wapń, kwasy organiczne, flawonoidy oraz peptydy. Jemioła rozszerza naczynia krwionośne, zwiększa ich elastyczność oraz obniża ciśnienie tętnicze krwi.