Trzy Matki - Boginie hinduizmu

[Small]

Wymienia się trzy największe boginie:
 Saraswati (żona Brahmy-Stwórcy) 
Lakszmi (żona Wisznu - Chroniącego) 
Parwati (partnerka Śiwy -Niszczyciela).


Źródło obrazów: pinterest/wiki

Podobnie jak w Polsce kult Matki Boskiej odbywa się pod różnymi emanacjami, tak i w Indiach znajdujemy je jako wiele wcieleń (stąd m.in. bierze się niezliczona mnogość bogów w hinduizmie). Jednak co do zasady stanowią one „żeńską trójcę”.

Pierwszą żoną wspomnianego Śiwy była Sati, która następnie odrodziła się z ognia w postaci Parwati (towarzyszy temu ciekawa historia, o której kiedyś już wspomniałam). Uosabiając BOSKĄ ENERGIĘ Parwati miała również wiele wcieleń m.in. Loka-Mata (Matka Świata Ś ) czy Brahma-Widja (Mądrość Brahmy ) oraz Durga i Kali. Jedno z najbardziej znanych świąt poświęcone jest Durdze (trwa 9 dni i 9 nocy i każdej doby oddaje się cześć innemu wcieleniu bogini, zazwyczaj październik ).

Do Kali - bogini o czarnej lub granatowej skórze z wywieszonym językiem i naszyjnikiem z czaszek - kobiety wznoszą prośby o potomstwo i opiekę nad nimi. Istnieje ciekawa opowieść co do języka Kali . Pewnego dnia, upojona krwią demonów i walką, bogini zaczęła tańczyć . Nie było by w tym nic złego, ale jej taniec miał moc unicestwienia świata (podobnie jak pląsy Śiwy). 
Taniec był coraz bardziej dziki, a kosmos zaczął powoli pękać... Śiwa chcąc go ratować rzucił się pod nogi Kali, aż ta stanęła z impetem na jego piersi. Zawstydzona wywiesiła język jako objaw skruchy. Świat ocalał, a my dziś możemy wieść spokojny żywot

Bogini Sati z rozpaczy po odebraniu godności jej mężowi Sivie zginęła w płomieniach. Do dziś kobiety w Indiach ją naśladują, idąc za zmarłym mężem na stos.







Bogini Sati z rozpaczy po odebraniu godności jej mężowi Sivie zginęła w płomieniach. Do dziś kobiety w Indiach ją naśladują, idąc za zmarłym mężem na stos. 


Słowo sati pochodzi od sanskryckiego przymiotnika sat oznaczającego „idealny, czysty, prawdziwy”. Sati ma też drugie znaczenie – to po prostu dobra, cnotliwa żona. Taką była bogini Sati, która z rozpaczy po odebraniu godności jej mężowi – Sivie – zginęła w płomieniach. Po dziś dzień kobiety w Indiach naśladują ją i udowodniają swoją cnotliwość, idąc za zmarłym mężem na stos, by w pełni świadomie zginąć w płomieniach. Mimo wielokrotnych prób zakazania makabrycznego obrzędu, sporadycznie rytuał sati odbywa się także współcześnie…

[dziki zwierz]

Sati to ta czarna ,,,

[Muniek]

Kult Parwati zdaje się również łączyć dwa wydawałoby się sprzeczne nurty w hinduizmie: ideał życia rodzinnego i ascezę (Śiwa jest patronem joginów)

[Kleo]

Sati to ta czarna ,,,

Sati Pratha, zwyczaj głęboko osadzony w historycznej tkance Indii, wywołuje zarówno fascynację, jak i odrazę w równym stopniu. Przeczytaj ten artykuł, aby poznać historię Sati Pratha. Sati Pratha, zwyczaj głęboko osadzony w historycznej tkance Indii, wywołuje zarówno fascynację, jak i odrazę w równym stopniu. Przeczytaj ten artykuł, aby poznać historię Sati Pratha.




Sati Pratha Sati Pratha 

Sati Pratha, praktyka zakorzeniona w historycznych tradycjach Indii, kiedyś panowała w niektórych społecznościach, w których owdowiałe kobiety składały się w ofierze na stosie pogrzebowym męża. Ten archaiczny rytuał, choć potępiany przez wielu, znalazł uzasadnienie wśród niektórych uczonych braminów i był utrwalany głównie wśród wyższych kast, które starały się utrzymać status społeczny. 



Dlaczego zaczęto praktykować Sati? 

Praktyka Sati, choć ma swoje korzenie w starożytnych wierzeniach i normach kulturowych hinduizmu, najprawdopodobniej rozwinęła się z kilku powodów: Praktyka Sati, choć ma swoje korzenie w starożytnych wierzeniach i normach kulturowych hinduizmu, najprawdopodobniej rozwinęła się z kilku powodów:

Pobożność religijna : 
Sati wywodzi się z wiary, że złożenie siebie w ofierze na stosie pogrzebowym męża jest dowodem najwyższego poziomu oddania i lojalności wobec niego.

Społeczeństwo patriarchalne : 
W starożytnych Indiach, gdzie panowały normy patriarchalne, Sati służyła zapewnieniu kontroli nad wdowami i egzekwowaniu oczekiwań społecznych.

Majątek i dziedziczenie : 
Sati dbała o to, aby majątek męża pozostał nienaruszony w rodzinie, unikając w ten sposób sporów o dziedziczenie.

Status społeczny i prestiż : 
Udział w Sati często wiązał się z podwyższonym statusem społecznym i zaszczytami, co wzbudzało szacunek i podziw.

Lęk przed wdowieństwem : 
Niektóre kobiety mogą wybierać Sati, aby uniknąć trudności i piętna związanego z wdowieństwem, szukając zachowania godności i bezpieczeństwa.

[Adrianna.A.]

Sati to ta czarna ,,,

Lider rozrastającej się sekty Swaminarayan, Sahajanand Swami miał duży wpływ na likwidację sati. Argumentował, że praktyka ta nie ma potwierdzenia w Wedach, ponadto tylko Bóg ma prawo zabrać dane wcześniej życie. Postulował, że wdowy mogłyby kontynuować swoje życie, które być może doprowadziło by je ostatecznie do zbawienia. Sir John Malcolm, gubernator Bombaju popierał Sahajananda Swamiego w jego dążeniach, które doprowadziły do wielu innych reform społecznych . 

Od około 1812 roku bengalski reformator rozpoczął kampanię przeciwko sati. Jego własna bratowa została do niego zmuszona i było to wydarzenie, które zmotywowało go do działania. Odwiedził on m.in. miejsca kremacji w Kalkucie, by przekonywać wdowy do zaprzestania sati, zatrudniał też grupy, które pomagały mu je uświadamiać, pisał również i rozpowszechniał artykuły udowadniające, że rytuał ten nie jest zawarty w pismach.

4 grudnia 1829 roku ceremonia sati została oficjalnie zakazana na ziemiach należących do Bengalu, przez gubernatora Williama Benticka. Zakaz ten zakwestionowano w sądzie i sprawa została przekazana do Londynu, gdzie ją poparto w 1923 roku. 

Niewiele później rytuału zakazały również pozostałe terytoria należące do Kompanii. Pomimo że pierwotny bengalski zakaz sati był raczej bezkompromisowy, w późniejszych latach władze brytyjskie załączyły do niego przepisy łagodzące, na przykład w przypadku, gdy „osoba była powyżej osiemnastego roku życia i zdecydowała się na śmierć z własnej woli”.

Sati pozostało legalne w niektórych Stanach Książęcych, podczas gdy w innych rejonach kolonii brytyjskiej zostało ono zniesione. Jaipur zakazał rytuału w 1846 roku . 

Nepal praktykował sati jeszcze przez większą część XX wieku. Na indonezyjskiej wyspie Bali ceremonia sati (znana jako masatya) była kontynuowana aż do 1905 roku, kiedy to rządy kolonii holenderskiej ostatecznie jej zakazały.

Protesty mające miejsce po sati dokonanym przez Roop Kanwar[23] doprowadziły do ustanowienia przez rząd indyjski 1 października 1987 roku Rajasthan Sati Prevention Ordinance, a następnie, również w 1987 roku, Commission of Sati (Prevention) Act[25] . 

Prevention of Sati Act stanowi, że nielegalne staje się pomaganie, gloryfikowanie i udział w sati. Osoba biorąca udział, a zwłaszcza zmuszająca lub wymuszająca wykonanie ceremonii sati może być skazana na karę śmierci lub dożywocie, podczas gdy kara za gloryfikację wynosi od 1 do 7 lat więzienia.

Obecnie prawo nie robi różnicy pomiędzy biernymi obserwatorami a uczestnikami czynnymi. W obydwu przypadkach takie osoby są uznawane za winne. Pozostałe zarządzenia mają na celu powstrzymanie gloryfikacji zmarłych kobiet poprzez wznoszenie pomników czy świątyń na ich cześć, zachęcanie ludzi do pielgrzymowanie w miejsca stosów pogrzebowych i pozyskiwanie dochodów z takich miejsc.

Mimo rygorystycznych zakazów, po ich ustanowieniu odnotowano kilkanaście przykładów wykonania rytuału sati, np. w roku 1973, gdy Savitri Soni poświęciła swoje życie wraz ze swoim mężem w wiosce Kotadi w dzielnicy Sikar w Radżastanie. Wydarzenie to widziało tysiące ludzi.

Egzekwowanie przepisów nie jest jednak zawsze konsekwentne[26] . Krajowa Rada Kobiet w Indiach zasugerowała zmiany dotyczące błędów zawartych w tych ustawach, np. zakazywania praktykowania kultów w starożytnych świątyniach, co jest sprawą kontrowersyjną. 

Pomimo dużej liczby zakazów i ustaw, ceremonia sati nadal jest w Indiach praktykowana (choć dość rzadko), a kobiety są do niej przymuszane lub też poddają się jej dobrowolnie, choć wielu próbowało jej zapobiec poprzez zakazy i wzmacnianie prawa przeciwko niej. 

Przykładem może być przypadek 55-letniej wdowy Charan Shah, która 11 września 1999 roku spłonęła na stosie swojego męża w wiosce Satpura w stanie Uttar Pradesz[28] . Jej śmierć na stosie pogrzebowym wywołała dużo kontrowersji. Zastanawiano się, czy dokonała sati dobrowolnie, czy została do niego przymuszona. Charah Shah rzekomo nie pragnęła dokonać sati i nikt nie widział jej koło stosu pogrzebowego do czasu, gdy skoczyła w ogień. Mieszkańcy wsi, łącznie z jej synami, twierdzili, że stała się ona sati z własnej woli i że nikt jej do tego nie zmuszał. 
Odprawiano więc modły w jej domu i wkrótce stał się on świątynią dla mieszkańców, a kobieta – boginią; oddają jej teraz cześć i składają jej ofiary.