25.05.2020, 08:31
Księżyc w tradycyjnej magii
Ludzkość wykorzystywała Księżyc w czasie od zarania ludzkości. Bez względu na to, czy jest używana do celów kalendarzowych (Chiński Nowy Rok), do celów rolniczych (Harvest Moon), czy innych sezonowych obserwacji, Księżyc odegrał kluczową rolę w mierzeniu i kwalifikowaniu ludzkiego doświadczenia czasu.
Wybór odpowiedniego czasu na rytuał religijny i obserwację jest kolejnym znaczącym przedsięwzięciem, w którym Księżyc odegrał historycznie dużą rolę. Kilka kultur w całej historii używało kalendarza księżycowego do planowania świąt lub obrzędów religijnych lub w inny sposób stosowało fazy księżyca, aby określić czas święta dni. Widzimy to w chińskim kalendarzu, w którym poszczególne święta odbywają się co roku w tej samej fazie księżycowej; czas islamskiego świętego miesiąca Ramadan, a nawet determinacja Wielkanocy w chrześcijaństwie.
Czas księżycowy jest narzędziem używanym nie tylko przez państwo i kościół, ale także przez okultystów, czarownic i magów. Rytuały czasowe do odpowiednich faz Księżyca są popularną metodą rzucania zaklęć dla współczesnego czarownika. Ta technika jest jednak tak stara jak potężna.
Ciągle zmieniające się fazy Księżyca są oczywistym i dramatycznym niebiańskim zegarem, odzwierciedlającym stan i pęd sił naturalnych dla tych, którzy potrafią je odczytać. Zrozumienie tych niebiańskich znaków i umiejętność wykorzystania obecnego stanu niebios odblokowuje ogromną moc. Księżyca są łatwą, nietechniczną metodą osiągnięcia tego celu, co czyni go doskonałym punktem wyjścia dla gwiezdnego teurgisty podczas treningu. Co ciekawe, niektóre współczesne idee dotyczące rytualnego mierzenia czasu z Księżycem odeszły od ich historycznego pochodzenia.
Księżyc ma wiele twarzy.
Klasyfikacje faz Księżyca różniły się nieco w całej historii.
Nie jest niczym niezwykłym, że współczesne źródła magii Księżyca identyfikują 8 różnych faz Księżyca, przy czym każda faza rozpoczyna się w odstępach około 45 °. Chociaż jest to identyczne z pewną iteracją techniki Dni Krytycznych , w historycznych tekstach źródłowych częściej występują 4 fazy Księżyca z 90 ° pomiędzy nimi.
Czasami są one podzielone na kategorie zwane fazami zasad i fazami pośrednimi.
New Moon - Faza zasadowa, charakteryzująca się tym, że Księżyc jest niewidoczny ze względu na jego bliskie połączenie ze Słońcem.
Półksiężyc - Faza pośrednia, ta faza Księżyca charakteryzuje się tym, że Księżyc po raz pierwszy jest widoczny na Zachodzie o zachodzie słońca.
Księżyc w pierwszej kwadrze - Faza zasadnicza, tutaj Księżyc jest w połowie pełny, a jednocześnie rośnie w świetle.
Gibbous Moon - faza pośrednia, Księżyc jest w ponad połowie pełny, a jednocześnie rośnie w świetle.
Księżyc w pełni - faza podstawowa, charakteryzuje się tym, że twarz Księżyca jest całkowicie zasłonięta światłem. Na tym etapie uważa się ją za najpotężniejszą, ale zaczyna tracić światło.
Rozpowszechnianie Księżyca - Faza pośrednia, tutaj Księżyc przekroczył swój szczyt i traci światło, ale jeszcze nie stracił całej jego połowy.
Trzecia kwadra księżyca - zasadnicza faza oznaczona przez Księżyc w połowie pełny i tracący światło.
Balsamiczny Księżyc - Faza pośrednia, w której Księżyc prawie stracił całe swoje światło i pojawia się jako cienki półksiężyc, zanim stanie się niewidzialny.
Bardziej współczesna magia Księżyca postrzega fazy księżyca jako równe podziały cyklu księżycowego. Każda z 8 faz zajmuje 45 ° koła i trwa przez czas pobytu Księżyca w tych stopniach zodiaku, co potrwa około trzy i pół dnia. Powyższa grafika przedstawia ten podział i kategoryzację jaśniej.
Ta metoda różni się od bardziej historycznych podejść. Teksty źródłowe nie tylko odnoszą się tylko do czterech faz księżyca, ale także postrzegają je bardziej jak punkty obrotu wzdłuż cyklu Księżyca. Księżyc w nowiu nie jest „fazą” Księżyca, ale bardziej znaczącą stacją lub punktem wzdłuż jej fazy. Jest to bezpośrednie odzwierciedlenie cyklu sezonowego Słońca, w którym przesilenia i równonocy są specyficznymi punktami występującymi podczas ogłaszania zmian sezonowych. To korelacja, która pojawi się ponownie.
W wyniku tego historyczne grimuary zwykle odnoszą się tylko do dwóch faz: woskowania (gdy Księżyc rośnie w świetle) i zanikania (gdy Księżyc maleje w świetle).
Te dwie odrębne fazy mają przeciwne znaczenia i zastosowania. Woskujący Księżyc wiąże się ze wzrostem i wzrostem, podczas gdy słabnący Księżyc wiąże się z rozkładem i spadkiem. Woskująca faza księżyca jest charakteryzowana jako bardziej korzystna i pomocna, podczas gdy słabnący księżyc jest kojarzony z większą wrogością. Podstawową ideą jest to, że gdy Księżyc się zbliża, jest to dobry czas na magię, która jest bardziej zorientowana na wzrost i zdobywanie; bogactwo, zdrowie, rozwój kariery itp. Ubywający Księżyc bardziej nadaje się do wygnania i upadku; oczyszczanie, oczyszczanie przestrzeni, łamanie nawyków itp. Picatrix, klasyczny astrologiczny grimoire z X wieku, mówi nam więcej o magii fazy księżyca.
„Po tym, jak Księżyc oddzieli się od Słońca, aż do swojego złowrogiego kwadratu, a potem, aż osiągnie sprzeciw, zawsze będzie dobra i odpowiednia do kupowania i sprzedawania, szukania sądów i pożyczek, sporów i szukania porady na każdy temat. oddziela się od opozycji, przechodząc obok placu Dextera, a tym samym w kierunku jej połączenia ze Słońcem, będzie dobra i odpowiednia do poszukiwania pożyczek, które jesteśmy winni, dla tych, którzy mają dobra innych, aby je zwrócić, oraz dla mądrości i poszukiwania lub poszukiwania prawda.
źródło; traditional moon magic
Cykl synodyczny Miesięczny cykl księżycowy, który wszyscy znamy, ma inną nazwę; cykl synodyczny.
Cykl synodyczny odnosi się do cyklu, który planeta ma od jednego połączenia ze Słońcem do następnego.
Cykl synodalny Księżyca odbywa się co miesiąc i jest śledzony od nowiu do nowiu.
Astrologicznie cykle te są bardzo ważne i są konceptualizowane jako najbliższa rzecz, jaką planety nieśmiertelne mają do cyklu życia człowieka.
Rozumiejąc fazy księżycowe jako historię życia lub postępy pór roku, uzyskujemy lepszy wgląd w to, dlaczego starożytni tak charakteryzowali fazy Księżyca.
Księżyc rodzi się w połączeniu ze Słońcem, a gdy odsuwa się od niego i zaczyna być widoczny dla świata, doświadcza czegoś takiego jak niemowlęctwo i dzieciństwo. Ten młody księżyc istnieje, dopóki nie przejdzie do fazy pierwszej ćwiartki. To faza księżyca najbardziej przypomina wiosnę. Księżyc tutaj jest młody, energiczny i elastyczny, idealny Księżyc do magii, który wymaga takiej energii.
Od pierwszej kwadry do pełni Księżyca przeżywa okres dorastania i wczesną dorosłość. Księżyc jest w większości wypełniony światłem i doświadczeniami z jej cyklu, dzięki czemu jest bardziej widoczna i pewna swojej tożsamości. Ten księżyc najbardziej przypomina lato; silny, asertywny, pewny siebie i skupiony, idealny do magii, które wymagają tego samego rodzaju spokojnej pewności siebie.
Księżyc w pełni, choć współcześnie uważany za fazę, jest raczej momentem. Księżyc osiąga pełnię, gdy dochodzi do dokładnego sprzeciwu Słońca. Służy to jako szczyt cyklu księżycowego. Osiągnęła swój limit, zarówno jeśli chodzi o ilość światła, jaką może unieść, jak i przestrzeń, którą może oddalić od Słońca. Księżyc przeżywa tutaj kryzys wieku średniego, w pełni świadomy, że zebrał wszystko, co mógł i że musi teraz zwrócić to, co pożyczył. Jest to niezręczny czas dla magii, ponieważ czas Księżyca w pełni reprezentuje granicę między fazą woskowania i zanikania. Magia utkana podczas szczytu Pełni Księżyca może być korzystna dla rzeczy, które muszą się teraz zdarzyć, ale w przeciwnym razie sprawią, że rzeczy zamanifestują się szybko i niedojrzale, okradając nasiona czasu, którego potrzebują, aby ukorzenić i bezpiecznie wykonać gest.
Od szczytu Księżyca w pełni do fazy trzeciej ćwiartki Księżyc inicjuje swoją fazę zanikania i zaczyna puszczać i wracać do Słońca. Ta faza księżyca przypomina sezon jesienny. Księżyc wkracza w późną dorosłość, tracąc witalność i blask. Uwalnia rzeczy, których już nie potrzebuje, a nawet rzeczy, które kiedyś były jej podekscytowane w jej młodzieńczych fazach.
Trzecia faza Księżyca jest skoncentrowana, beznamiętna, logiczna, zimna i wypełniona perspektywą życia w połowie przeżytego, aby móc ocenić rzeczy, których już nie potrzebuje lub marzy, o których mogła mieć, w które nie chciałaby już inwestować. Magia wykonana z tymi samymi celami będzie się rozwijać w tej fazie. W fazie
Trzeciej Kwarty Księżyc zbliża się do swojej starości i zbliża się do zakończenia swojego cyklu. Ten księżyc jest jak zima. Jest zimna, stara i słaba. W tej fazie Księżyc utrzymuje swoją perspektywę doświadczeń, które przeżyła, ale w przeciwieństwie do poprzednich rzeczy, nie jest już zainteresowana rzeczami, które powinna porzucić, ale ma teraz mądrość, aby wiedzieć, jakie rzeczy w tym życiu należy cenić i przekazywać na dół. Wiedząc, co czeka ją na końcu podróży, Księżyc wiąże jej utracone końce, żegna się z tym, co pozostawi, i spoczywa spokojnie wiedząc, że wszystko jest tak, jak miało być.
Wreszcie, gdy Księżyc zbliża się do dokładnego zjednoczenia ze Słońcem, przechodzi intensywne oczyszczenie. Uwalniając i przetwarzając wszystko, co zgromadziła podczas swojej podróży i napełniając się Boską Iskrą, aby zrobić to wszystko ponownie.
Czas nowiu jest kolejnym trudnym okresem dla Księżyca. Jest to kolejna przestrzeń między fazą woskowania i zanikania. Rytuały i magia wykonywane w tym czasie mogą walczyć o widoczność i odpowiednią ilość świadomości, aby je urzeczywistnić.
źródło; traditional moon magic
Pustka i pełnia
Jedną z popularnych, współczesnych praktyk, której nie ma w klasycznych astrologicznych grimoiresach, są rytuały mierzenia czasu w nowiu i pełni księżyca. Te dwa kluczowe punkty w miesięcznej podróży Księżyca są uważane za astrologicznie trudne czasy dla Księżyca, ponieważ pokrywają się z trudnymi punktami w jej związku ze Słońcem.
Księżyc w nowiu występuje, gdy Księżyc jest połączony ze Słońcem i jest przez niego obezwładniony. Jest to trudne dla Księżyca, ponieważ jest niewidoczna i zasadniczo bezwładna. Tutaj Księżyc podlega spalaniu. Jest oczyszczana, aby rozpocząć nowy cykl, ale podczas tego procesu jest słaba; w jednej chwili doświadcza słabości starości, a w innej wrażliwości narodzin i dzieciństwa.
Księżyc w pełni to czas, w którym wielu uważa Księżyc za najpotężniejszy i najpełniejszy, ale nawet tutaj doświadcza trudnej relacji geometrycznej ze Słońcem, stojąc naprzeciwko niego i jakby w stronę ognia. Ponadto faza pełna reprezentuje środkowy punkt cyklu życia Księżyca; szczyt, w którym po osiągnięciu jedynej drogi do pokonania jest w dół. Z tych powodów magia z Księżycem w tym czasie jest niepożądana, ponieważ zakończyła swoją fazę woskowania, ale jeszcze nie zaczęła słabnąć, co czyni ją niezręcznym czasem dla magii, która naturalnie dopasowuje się do którejkolwiek z faz.
Magię Księżyca w pełni spopularyzowano w latach 50. XX wieku dzięki pojawieniu się nowoczesnej religii wickiej w kulturze popularnej. Ta magiczna tradycja odnosi się do zgromadzenia praktykujących podczas pełni księżyca jako esbata. Ci, którzy nie należą do grupy, która gromadzi się w tych czasach, zwykle używają Esbatów jako czasu osobistego rzucania czarów. Te tradycje mocno zapożyczono z tradycji fazy księżycowej, ale zbliżyły się do nich z własną ideologią, która niekoniecznie pokrywa się z wiedzą astrologiczną, jak widzieliśmy.
Dla astralnego maga Księżyc w pełni i Księżyc w nowiu są mniej ważne lub przydatne w rzucaniu czarów. Co bardziej znaczące (ale wymaga większej wiedzy na temat mechaniki astrologicznej), to czy woskuje, czy zanika, w jakim znaku zodiaku jest umieszczona i na jakiej planecie stosuje aspekt geometryczny. Połączenie tych umiejscowień wyraźniej charakteryzuje przepływ naturalnej energii i można je precyzyjnie dostroić do zastosowania. Historycznie rzecz biorąc, osoby mniej świadome niebiańskiej mechaniki podczas gry częściej zwracały się o almanachy w celu uzyskania wskazówek. Książki te zazwyczaj zawierały listy szczęśliwych i nieszczęśliwych dni, które w dużej mierze wzięły to pod uwagę.
Kraina smoków
Zaćmienia to kolejny ekscytujący czas, kiedy cały świat dostraja się do astronomicznych wydarzeń. Ponieważ zaćmienia są widoczne tylko w wybranych częściach świata, często towarzyszy im poczucie spektaklu, ponieważ ci, którzy mają środki, mogą udać się na ścieżkę całości, aby ją obserwować. Astrologicznie zaćmienia nie są pomyślnymi czasami, ponieważ reprezentują okresy, w których cykle są przerywane, przerywane i niszczone. Cykl nie został poprawnie zakończony, ale został skrócony.
Zaćmienia są często kojarzone ze zdjęciami smoków lub węży. Najwyraźniej widzimy to w źródłach chińskich i egipskich. W języku chińskim słowo oznaczające zaćmienie 食 może również oznaczać „jeść” i uważano, że jest spowodowany przez smoka próbującego pożreć Słońce. Podobną historię znajdujemy w Egipcie, gdzie Wąż Apep próbuje pochłonąć Słońce podczas zaćmień. Jest prawdopodobne, że połączenie węża egipskiego przetrwało w zachodniej tradycji astrologicznej, gdzie punkty zaćmienia - północny i południowy węzeł - często nazywane są odpowiednio Głową i Ogonem Smoka.
Historycznie zaćmienia były związane ze śmiercią wysoko postawionych członków rządu, takich jak członkowie rodziny królewskiej i duchowieństwo. Prawdopodobnie zaczęło się to w Babilonie, gdzie zasiedlili tymczasowego króla podczas zaćmienia, aby stawić czoła sile gniewu zaćmienia, próbując oszczędzić prawdziwego władcy. Podobne poglądy miały miejsce w Chinach i innych lokalizacjach na Dalekim Wschodzie. Najbardziej godne uwagi przejawy tych lęków miały miejsce w 840 r. Wraz z odejściem Ludwika Pobożnego kilka tygodni po zaćmieniu oraz w 1133 r., Kiedy król Henryk I popłynął z Anglii do Normandii w dniu zaćmienia słońca i zmarł w 1135 r., Nigdy nie wrócił do Anglii.
We współczesnych tradycjach magicznych czytelnicy częściej postrzegają zaćmienia w bardziej pozytywnych kategoriach jako czasy wielkiej mocy. Jest to unikatowe dla tych tradycji i jest sprzeczne z astrologicznym znaczeniem i symboliką wydarzenia.
Grymorie astrologiczne rzadko wspominają o zaćmieniach, ale kiedy to robią, zawsze ma to charakter negatywny.
„Zaćmienia wpływają na Słońce, Księżyc i inne planety oraz wpływają na nie na szkodę innych ciał kompozytowych”. -Pikratrix, Księga II Rozdział III
Ponieważ zaćmienia zmieniają planety w wpływy szkód, służą one jako idealny czas na działanie złowrogiej magii. Ta idea została wyrażona jaśniej i praktycznie w Magus Francisa Barretta .
„Stworzyli obraz Ogona, tak jakby Księżyc był zaćmiony w Ogonie (Węzeł Południowy) lub źle dotknięty Saturnem lub Marsem, i wprowadzili udrękę, niemoc i nieszczęście”. Magus
źródło; traditional moon magic
Ludzkość wykorzystywała Księżyc w czasie od zarania ludzkości. Bez względu na to, czy jest używana do celów kalendarzowych (Chiński Nowy Rok), do celów rolniczych (Harvest Moon), czy innych sezonowych obserwacji, Księżyc odegrał kluczową rolę w mierzeniu i kwalifikowaniu ludzkiego doświadczenia czasu.
Wybór odpowiedniego czasu na rytuał religijny i obserwację jest kolejnym znaczącym przedsięwzięciem, w którym Księżyc odegrał historycznie dużą rolę. Kilka kultur w całej historii używało kalendarza księżycowego do planowania świąt lub obrzędów religijnych lub w inny sposób stosowało fazy księżyca, aby określić czas święta dni. Widzimy to w chińskim kalendarzu, w którym poszczególne święta odbywają się co roku w tej samej fazie księżycowej; czas islamskiego świętego miesiąca Ramadan, a nawet determinacja Wielkanocy w chrześcijaństwie.
Czas księżycowy jest narzędziem używanym nie tylko przez państwo i kościół, ale także przez okultystów, czarownic i magów. Rytuały czasowe do odpowiednich faz Księżyca są popularną metodą rzucania zaklęć dla współczesnego czarownika. Ta technika jest jednak tak stara jak potężna.
Ciągle zmieniające się fazy Księżyca są oczywistym i dramatycznym niebiańskim zegarem, odzwierciedlającym stan i pęd sił naturalnych dla tych, którzy potrafią je odczytać. Zrozumienie tych niebiańskich znaków i umiejętność wykorzystania obecnego stanu niebios odblokowuje ogromną moc. Księżyca są łatwą, nietechniczną metodą osiągnięcia tego celu, co czyni go doskonałym punktem wyjścia dla gwiezdnego teurgisty podczas treningu. Co ciekawe, niektóre współczesne idee dotyczące rytualnego mierzenia czasu z Księżycem odeszły od ich historycznego pochodzenia.
Księżyc ma wiele twarzy.
Klasyfikacje faz Księżyca różniły się nieco w całej historii.
Nie jest niczym niezwykłym, że współczesne źródła magii Księżyca identyfikują 8 różnych faz Księżyca, przy czym każda faza rozpoczyna się w odstępach około 45 °. Chociaż jest to identyczne z pewną iteracją techniki Dni Krytycznych , w historycznych tekstach źródłowych częściej występują 4 fazy Księżyca z 90 ° pomiędzy nimi.
Czasami są one podzielone na kategorie zwane fazami zasad i fazami pośrednimi.
New Moon - Faza zasadowa, charakteryzująca się tym, że Księżyc jest niewidoczny ze względu na jego bliskie połączenie ze Słońcem.
Półksiężyc - Faza pośrednia, ta faza Księżyca charakteryzuje się tym, że Księżyc po raz pierwszy jest widoczny na Zachodzie o zachodzie słońca.
Księżyc w pierwszej kwadrze - Faza zasadnicza, tutaj Księżyc jest w połowie pełny, a jednocześnie rośnie w świetle.
Gibbous Moon - faza pośrednia, Księżyc jest w ponad połowie pełny, a jednocześnie rośnie w świetle.
Księżyc w pełni - faza podstawowa, charakteryzuje się tym, że twarz Księżyca jest całkowicie zasłonięta światłem. Na tym etapie uważa się ją za najpotężniejszą, ale zaczyna tracić światło.
Rozpowszechnianie Księżyca - Faza pośrednia, tutaj Księżyc przekroczył swój szczyt i traci światło, ale jeszcze nie stracił całej jego połowy.
Trzecia kwadra księżyca - zasadnicza faza oznaczona przez Księżyc w połowie pełny i tracący światło.
Balsamiczny Księżyc - Faza pośrednia, w której Księżyc prawie stracił całe swoje światło i pojawia się jako cienki półksiężyc, zanim stanie się niewidzialny.
Bardziej współczesna magia Księżyca postrzega fazy księżyca jako równe podziały cyklu księżycowego. Każda z 8 faz zajmuje 45 ° koła i trwa przez czas pobytu Księżyca w tych stopniach zodiaku, co potrwa około trzy i pół dnia. Powyższa grafika przedstawia ten podział i kategoryzację jaśniej.
Ta metoda różni się od bardziej historycznych podejść. Teksty źródłowe nie tylko odnoszą się tylko do czterech faz księżyca, ale także postrzegają je bardziej jak punkty obrotu wzdłuż cyklu Księżyca. Księżyc w nowiu nie jest „fazą” Księżyca, ale bardziej znaczącą stacją lub punktem wzdłuż jej fazy. Jest to bezpośrednie odzwierciedlenie cyklu sezonowego Słońca, w którym przesilenia i równonocy są specyficznymi punktami występującymi podczas ogłaszania zmian sezonowych. To korelacja, która pojawi się ponownie.
W wyniku tego historyczne grimuary zwykle odnoszą się tylko do dwóch faz: woskowania (gdy Księżyc rośnie w świetle) i zanikania (gdy Księżyc maleje w świetle).
Te dwie odrębne fazy mają przeciwne znaczenia i zastosowania. Woskujący Księżyc wiąże się ze wzrostem i wzrostem, podczas gdy słabnący Księżyc wiąże się z rozkładem i spadkiem. Woskująca faza księżyca jest charakteryzowana jako bardziej korzystna i pomocna, podczas gdy słabnący księżyc jest kojarzony z większą wrogością. Podstawową ideą jest to, że gdy Księżyc się zbliża, jest to dobry czas na magię, która jest bardziej zorientowana na wzrost i zdobywanie; bogactwo, zdrowie, rozwój kariery itp. Ubywający Księżyc bardziej nadaje się do wygnania i upadku; oczyszczanie, oczyszczanie przestrzeni, łamanie nawyków itp. Picatrix, klasyczny astrologiczny grimoire z X wieku, mówi nam więcej o magii fazy księżyca.
„Po tym, jak Księżyc oddzieli się od Słońca, aż do swojego złowrogiego kwadratu, a potem, aż osiągnie sprzeciw, zawsze będzie dobra i odpowiednia do kupowania i sprzedawania, szukania sądów i pożyczek, sporów i szukania porady na każdy temat. oddziela się od opozycji, przechodząc obok placu Dextera, a tym samym w kierunku jej połączenia ze Słońcem, będzie dobra i odpowiednia do poszukiwania pożyczek, które jesteśmy winni, dla tych, którzy mają dobra innych, aby je zwrócić, oraz dla mądrości i poszukiwania lub poszukiwania prawda.
źródło; traditional moon magic
Cykl synodyczny Miesięczny cykl księżycowy, który wszyscy znamy, ma inną nazwę; cykl synodyczny.
Cykl synodyczny odnosi się do cyklu, który planeta ma od jednego połączenia ze Słońcem do następnego.
Cykl synodalny Księżyca odbywa się co miesiąc i jest śledzony od nowiu do nowiu.
Astrologicznie cykle te są bardzo ważne i są konceptualizowane jako najbliższa rzecz, jaką planety nieśmiertelne mają do cyklu życia człowieka.
Rozumiejąc fazy księżycowe jako historię życia lub postępy pór roku, uzyskujemy lepszy wgląd w to, dlaczego starożytni tak charakteryzowali fazy Księżyca.
Księżyc rodzi się w połączeniu ze Słońcem, a gdy odsuwa się od niego i zaczyna być widoczny dla świata, doświadcza czegoś takiego jak niemowlęctwo i dzieciństwo. Ten młody księżyc istnieje, dopóki nie przejdzie do fazy pierwszej ćwiartki. To faza księżyca najbardziej przypomina wiosnę. Księżyc tutaj jest młody, energiczny i elastyczny, idealny Księżyc do magii, który wymaga takiej energii.
Od pierwszej kwadry do pełni Księżyca przeżywa okres dorastania i wczesną dorosłość. Księżyc jest w większości wypełniony światłem i doświadczeniami z jej cyklu, dzięki czemu jest bardziej widoczna i pewna swojej tożsamości. Ten księżyc najbardziej przypomina lato; silny, asertywny, pewny siebie i skupiony, idealny do magii, które wymagają tego samego rodzaju spokojnej pewności siebie.
Księżyc w pełni, choć współcześnie uważany za fazę, jest raczej momentem. Księżyc osiąga pełnię, gdy dochodzi do dokładnego sprzeciwu Słońca. Służy to jako szczyt cyklu księżycowego. Osiągnęła swój limit, zarówno jeśli chodzi o ilość światła, jaką może unieść, jak i przestrzeń, którą może oddalić od Słońca. Księżyc przeżywa tutaj kryzys wieku średniego, w pełni świadomy, że zebrał wszystko, co mógł i że musi teraz zwrócić to, co pożyczył. Jest to niezręczny czas dla magii, ponieważ czas Księżyca w pełni reprezentuje granicę między fazą woskowania i zanikania. Magia utkana podczas szczytu Pełni Księżyca może być korzystna dla rzeczy, które muszą się teraz zdarzyć, ale w przeciwnym razie sprawią, że rzeczy zamanifestują się szybko i niedojrzale, okradając nasiona czasu, którego potrzebują, aby ukorzenić i bezpiecznie wykonać gest.
Od szczytu Księżyca w pełni do fazy trzeciej ćwiartki Księżyc inicjuje swoją fazę zanikania i zaczyna puszczać i wracać do Słońca. Ta faza księżyca przypomina sezon jesienny. Księżyc wkracza w późną dorosłość, tracąc witalność i blask. Uwalnia rzeczy, których już nie potrzebuje, a nawet rzeczy, które kiedyś były jej podekscytowane w jej młodzieńczych fazach.
Trzecia faza Księżyca jest skoncentrowana, beznamiętna, logiczna, zimna i wypełniona perspektywą życia w połowie przeżytego, aby móc ocenić rzeczy, których już nie potrzebuje lub marzy, o których mogła mieć, w które nie chciałaby już inwestować. Magia wykonana z tymi samymi celami będzie się rozwijać w tej fazie. W fazie
Trzeciej Kwarty Księżyc zbliża się do swojej starości i zbliża się do zakończenia swojego cyklu. Ten księżyc jest jak zima. Jest zimna, stara i słaba. W tej fazie Księżyc utrzymuje swoją perspektywę doświadczeń, które przeżyła, ale w przeciwieństwie do poprzednich rzeczy, nie jest już zainteresowana rzeczami, które powinna porzucić, ale ma teraz mądrość, aby wiedzieć, jakie rzeczy w tym życiu należy cenić i przekazywać na dół. Wiedząc, co czeka ją na końcu podróży, Księżyc wiąże jej utracone końce, żegna się z tym, co pozostawi, i spoczywa spokojnie wiedząc, że wszystko jest tak, jak miało być.
Wreszcie, gdy Księżyc zbliża się do dokładnego zjednoczenia ze Słońcem, przechodzi intensywne oczyszczenie. Uwalniając i przetwarzając wszystko, co zgromadziła podczas swojej podróży i napełniając się Boską Iskrą, aby zrobić to wszystko ponownie.
Czas nowiu jest kolejnym trudnym okresem dla Księżyca. Jest to kolejna przestrzeń między fazą woskowania i zanikania. Rytuały i magia wykonywane w tym czasie mogą walczyć o widoczność i odpowiednią ilość świadomości, aby je urzeczywistnić.
źródło; traditional moon magic
Pustka i pełnia
Jedną z popularnych, współczesnych praktyk, której nie ma w klasycznych astrologicznych grimoiresach, są rytuały mierzenia czasu w nowiu i pełni księżyca. Te dwa kluczowe punkty w miesięcznej podróży Księżyca są uważane za astrologicznie trudne czasy dla Księżyca, ponieważ pokrywają się z trudnymi punktami w jej związku ze Słońcem.
Księżyc w nowiu występuje, gdy Księżyc jest połączony ze Słońcem i jest przez niego obezwładniony. Jest to trudne dla Księżyca, ponieważ jest niewidoczna i zasadniczo bezwładna. Tutaj Księżyc podlega spalaniu. Jest oczyszczana, aby rozpocząć nowy cykl, ale podczas tego procesu jest słaba; w jednej chwili doświadcza słabości starości, a w innej wrażliwości narodzin i dzieciństwa.
Księżyc w pełni to czas, w którym wielu uważa Księżyc za najpotężniejszy i najpełniejszy, ale nawet tutaj doświadcza trudnej relacji geometrycznej ze Słońcem, stojąc naprzeciwko niego i jakby w stronę ognia. Ponadto faza pełna reprezentuje środkowy punkt cyklu życia Księżyca; szczyt, w którym po osiągnięciu jedynej drogi do pokonania jest w dół. Z tych powodów magia z Księżycem w tym czasie jest niepożądana, ponieważ zakończyła swoją fazę woskowania, ale jeszcze nie zaczęła słabnąć, co czyni ją niezręcznym czasem dla magii, która naturalnie dopasowuje się do którejkolwiek z faz.
Magię Księżyca w pełni spopularyzowano w latach 50. XX wieku dzięki pojawieniu się nowoczesnej religii wickiej w kulturze popularnej. Ta magiczna tradycja odnosi się do zgromadzenia praktykujących podczas pełni księżyca jako esbata. Ci, którzy nie należą do grupy, która gromadzi się w tych czasach, zwykle używają Esbatów jako czasu osobistego rzucania czarów. Te tradycje mocno zapożyczono z tradycji fazy księżycowej, ale zbliżyły się do nich z własną ideologią, która niekoniecznie pokrywa się z wiedzą astrologiczną, jak widzieliśmy.
Dla astralnego maga Księżyc w pełni i Księżyc w nowiu są mniej ważne lub przydatne w rzucaniu czarów. Co bardziej znaczące (ale wymaga większej wiedzy na temat mechaniki astrologicznej), to czy woskuje, czy zanika, w jakim znaku zodiaku jest umieszczona i na jakiej planecie stosuje aspekt geometryczny. Połączenie tych umiejscowień wyraźniej charakteryzuje przepływ naturalnej energii i można je precyzyjnie dostroić do zastosowania. Historycznie rzecz biorąc, osoby mniej świadome niebiańskiej mechaniki podczas gry częściej zwracały się o almanachy w celu uzyskania wskazówek. Książki te zazwyczaj zawierały listy szczęśliwych i nieszczęśliwych dni, które w dużej mierze wzięły to pod uwagę.
Kraina smoków
Zaćmienia to kolejny ekscytujący czas, kiedy cały świat dostraja się do astronomicznych wydarzeń. Ponieważ zaćmienia są widoczne tylko w wybranych częściach świata, często towarzyszy im poczucie spektaklu, ponieważ ci, którzy mają środki, mogą udać się na ścieżkę całości, aby ją obserwować. Astrologicznie zaćmienia nie są pomyślnymi czasami, ponieważ reprezentują okresy, w których cykle są przerywane, przerywane i niszczone. Cykl nie został poprawnie zakończony, ale został skrócony.
Zaćmienia są często kojarzone ze zdjęciami smoków lub węży. Najwyraźniej widzimy to w źródłach chińskich i egipskich. W języku chińskim słowo oznaczające zaćmienie 食 może również oznaczać „jeść” i uważano, że jest spowodowany przez smoka próbującego pożreć Słońce. Podobną historię znajdujemy w Egipcie, gdzie Wąż Apep próbuje pochłonąć Słońce podczas zaćmień. Jest prawdopodobne, że połączenie węża egipskiego przetrwało w zachodniej tradycji astrologicznej, gdzie punkty zaćmienia - północny i południowy węzeł - często nazywane są odpowiednio Głową i Ogonem Smoka.
Historycznie zaćmienia były związane ze śmiercią wysoko postawionych członków rządu, takich jak członkowie rodziny królewskiej i duchowieństwo. Prawdopodobnie zaczęło się to w Babilonie, gdzie zasiedlili tymczasowego króla podczas zaćmienia, aby stawić czoła sile gniewu zaćmienia, próbując oszczędzić prawdziwego władcy. Podobne poglądy miały miejsce w Chinach i innych lokalizacjach na Dalekim Wschodzie. Najbardziej godne uwagi przejawy tych lęków miały miejsce w 840 r. Wraz z odejściem Ludwika Pobożnego kilka tygodni po zaćmieniu oraz w 1133 r., Kiedy król Henryk I popłynął z Anglii do Normandii w dniu zaćmienia słońca i zmarł w 1135 r., Nigdy nie wrócił do Anglii.
We współczesnych tradycjach magicznych czytelnicy częściej postrzegają zaćmienia w bardziej pozytywnych kategoriach jako czasy wielkiej mocy. Jest to unikatowe dla tych tradycji i jest sprzeczne z astrologicznym znaczeniem i symboliką wydarzenia.
Grymorie astrologiczne rzadko wspominają o zaćmieniach, ale kiedy to robią, zawsze ma to charakter negatywny.
„Zaćmienia wpływają na Słońce, Księżyc i inne planety oraz wpływają na nie na szkodę innych ciał kompozytowych”. -Pikratrix, Księga II Rozdział III
Ponieważ zaćmienia zmieniają planety w wpływy szkód, służą one jako idealny czas na działanie złowrogiej magii. Ta idea została wyrażona jaśniej i praktycznie w Magus Francisa Barretta .
„Stworzyli obraz Ogona, tak jakby Księżyc był zaćmiony w Ogonie (Węzeł Południowy) lub źle dotknięty Saturnem lub Marsem, i wprowadzili udrękę, niemoc i nieszczęście”. Magus
źródło; traditional moon magic
,,Lepiej bez celu iść naprzód niż bez celu stać w miejscu, a z pewnością o niebo lepiej, niż bez celu się cofać”
– Andrzej Sapkowski
– Andrzej Sapkowski
