26.04.2016, 15:39
Gdy Zeus i Hermes incognito wędrowali po Frygii, jedynymi ludźmi, którzy przyjęli ich jak należy pod swoim dachem, była para ubogich wieśniaków o imionach Filemon i Baucis. Rozzłoszczeni brakiem gościnności Frygijczyków, zapalczywi bogowie zesłali potop na cały kraj, oszczędzając jedynie chatę dwojga staruszków, którą zamienili w świątynię, ich samych zaś uczynili kapłanami.
A ponieważ marzeniem owych staruszków było wspólne zakończenie dni swojego żywota, w odpowiednim czasie bogowie zamienili ich w dwie lipy rosnące obok siebie przed świątynią. W ten sposób lipa stała się symbolem czułości małżeńskiej i wierności - tak przynajmniej utrzymuje Owidiusz.
W czasach starożytnych o właściwościach lipy pisali Pliniusz, Herodot, Homer, Horacy i Wergilusz. Szczególną uwagę zwracali na lekkość drewna, które z tego powodu było wykorzystywane między innymi do wytwarzania pługów, rzeźb i instrumentów muzycznych, jak również do układania ubrań poprzez wszywanie doń odpowiednich kawałków na kształt fiszbin.
Lipa była świętym drzewem w mitologii germańskiej. W jej cieniu spotykała się starszyzna, by wydawać sądy, ponieważ wierzono, że lipa wspiera poszukiwanie prawdy. Ta tradycja prastarych plemion, przetrwała aż do czasów Świętego Cesarstwa Rzymskiego.
Drzewo danej społeczności znane było jako Gerichtslinde( lipa sprawiedliwości, sądu ) lub Tanzlinde (lipa tańca ), gdyż wokół niego odbywały się również uroczystości.
Drzewa te są dziś otoczone szczególną opieką, zaś najstarsze zobaczyć można w heskiej gminie Schenklegsfeld; zostało zasadzone w roku 760 n.e.
Lipa jest również drzewem kojarzonym z miłością romantyczną - w starożytnym Rzymie stanowiła symbol miłości i wierności małżeńskiej. W świecie germańskim lipa była poświęcona bogini płodności Frei - germańskiej Wenus, w świecie słowiańskim zaś Ładzie - również bogini płodności i miłości, której święto przypadało na letnie przesilenie, gdyż kwitły lipy o liściach przypominających serduszka.
W świecie słowiańskim lipa była także jednym z najulubieńszych drzew bogów i najbardziej życzliwych ludziom - symbolizowała dobroć, łagodność, spokój, szczodrość.
Gdy na świat przychodziło nowe dziecię, koło domu sadzono lipę, wiążąc w ten sposób los nowo narodzonego z losem dobrego drzewa; z podobnych powodów sadzono czasem drugą lipę z okazji chrztu bądź zaślubin.
Lipy chętnie poświęcano sławnym ludziom; stąd w Polsce mamy lipy poświęcone na przykład królowi Władysławowi Jagielle i królowej Jadwidze.
Niemcy zaś mają na przykład lipę Goethego i lipę Lutra.
Lipa pełniła również istotną rolę w słowiańskich zwyczajach pogrzebowych, gdyż powszechne było przekonanie, ze trumny zrobione z jej drewna zapewniają spokojny wieczny odpoczynek.
Dzięki ogromnemu zaufaniu naszych przodków do życzliwości tego drzewa, z drewna lipowego wyrabiano też kołyski. A także łyżki, trzonki do kropideł oraz wiejskie skrzypeczki.
Kwiat lipowy był ważnym składnikiem medycyny ludowej, podobnie jak dzisiaj, zaś lipowymi liśćmi karmiono kotne kozy i owce, zwłaszcza te, które z trudem znosiły ciążę.
Podobno wiadomo było, ze gałązki lipy splecione w wianki, poświęcone w oktawę Bożego Ciała i zatknięte za święty obraz na ścianie, utrzymują spokój w domu.
Można było okadzać nimi chałupy, aby omijały je burze i gradobicia. Nic nie stało też na przeszkodzie, aby z korzyścią dla siebie zdrzemnąć się w cieniu lipy, który w odróżnieniu od złowrogiego cienia cisowego, dawał zawsze zdrowy odpoczynek i sny wręcz prorocze.
źródło - "Na początku było drzewo" i zapiski własne.
'' Strach jest jak wilk na łańcuchu. Staje się groźny dopiero gdy go uwolnisz. Smutek ulatuje w otchłani zapomnienia. Gniew można zabić uśmiechem. Tylko nadzieja wiecznie trwa… '' David Gregory Roberts -
Cień góry
Ziemia to nasze kości, powietrze to oddech, woda to nasza krew a ogień...
ogień to nasze pożądania...'
G. Shields
Cień góry
Ziemia to nasze kości, powietrze to oddech, woda to nasza krew a ogień...
ogień to nasze pożądania...'
G. Shields