23.07.2015, 13:41
Opis książki ABC biometrów - Leszek Matela
Autor książki jest znanym w Polsce i za granicą radiestetą, publicystą i badaczem zjawisk nieznanych. Terminował przed laty u najznakomitszych radiestetów w kraju jak i w Niemczech oraz w Szwajcarii a dziś sam prowadzi cieszące się uznaniem kursy radiestezji. Jego dotychczasowe książki o radiestezji uważane są za jedne z najlepszych. To samo dotyczy artykułów z tej dziedziny, które ukazały się nie tylko w Polsce, ale i w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, USA, Wielkiej Brytanii oraz na Węgrzech. Na międzynarodowym seminarium radiestezyjnym w Larnace na Cyprze otrzymał medal za swoją działalność na polu popularyzacji radiestezji.
Książka "ABC biometrów" w sposób klarowny i przejrzysty wprowadza czytelnika w świat praktyki radiestezyjnej z wykorzystaniem specjalnych przyrządów pomiarowych zwanych biometrami. Ich przeznaczeniem jest zapewnienie radiestecie wystarczającej koncentracji na badanym zakresie tematycznym, a więc np. na wykazie ziół, zawartości witamin, czy parametrach wody. Biometry stanowią ogromne wsparcie w pracy radiestezyjnej oraz bogate źródło specjalistycznej wiedzy.
Zdolności radiestezyjne posiada większość z nas. Trzeba je tylko odkryć i wyćwiczyć. Dzięki tej książce, krok po kroku, można nauczyć się posługiwania się biometrami. Znajdziecie w niej Państwo, jak w rzadko którym podręczniku radiestezji, kompletny zestaw biometrów, które możecie Państwo, w zależności od stopnia zaawansowania oraz potrzeb, wykorzystać na użytek własny i swoich najbliższych.
Książka przeznaczona jest zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych.
Biometr "człowieka astronomicznego"
1. Wstęp
We współczesnym świecie wyraźnie przejawia się tendencja do daleko posuniętej specjalizacji różnych dziedzin wiedzy. W związku z tym ludziom coraz trudniej o wgląd w to, co się wokół nich dzieje, coraz trudniej o orientację w otaczającym świecie. Taką szansę daje nam radiestezja, uniwersalna metoda pomiarowa i poznawcza. Rozwinięcie i uszczegółowienie pomiarów radiestezyjnych umożliwia stosowanie biometrów. Biometr jest rodzajem radiestezyjnego przyrządu pomiarowego składającego się z liniału z podziałką. Biometry mogą być linearne i koliste, mogą posiadać formę diagramów i tabel. Mogą też przedstawiać jakiś rysunek bądź schemat. Ich przeznaczeniem jest zapewnienie radiestecie wystarczającej koncentracji na badanym zakresie tematycznym, a więc np. na wykazie ziół, zawartości witamin czy parametrach wody. Istnieje wiele biometrów i ciągle tworzy się nowe. Posługiwanie się biometrami stanowi ogromne wsparcie w pracy radiestezyjnej. Częścią biometra, prócz podziałki, jest również pole przeznaczone na kontakt z badanym obiektem lub miejscem na tzw. świadka radiestezyjnego, czyli próbki danej substancji. Za twórcę biometrów uważany jest francuski radiesteta Antoine Bovis. W zasadzie biometry przeznaczone są do pracy z wahadłem i tylko przy niewielu rodzajach pomiarów mogą być używane różdżki (i to jednoramienne przede wszystkim). Przyjrzyjmy się więc, jak używa się wahadła do pracy z biometrami.
2. Podstawy użycia wahadła do pracy z biometrami
Zanim przejdziemy do właściwego wykorzystywania biometrów radiestezyjnych, opanujmy lub powtórzmy podstawowe ćwiczenia niezbędne do praktyki wahadlarskiej.
2.1. Zasady posługiwania się wahadłem
Aby nauczyć się posługiwania wahadłem, należy zdać sobie sprawę jakie jest źródło ruchów wahadła. Otóż opierają się one na mimowolnych ruchach mięśni rąk. Instrumentem badawczym w radiestezji jest sam człowiek, który swoją sferą podświadomą i nadświadomą odbiera znacznie szerszy zakres rzeczywistości niż za pomocą zmysłów. Ruchy wahadła i ich odczytywanie to sposoby porozumiewania się z własną pod- i nadświadomością. Dlatego ważna jest koncentracja na wykonywanym pomiarze oraz odpowiednia interpretacja ruchów wahadła. Użycie biometru znacznie pomaga w koncentracji na badaniu, które przeprowadzamy.
2.2. Sposób trzymania wahadła
Najpierw znajdujemy miejsce na sznurku, za które powinniśmy trzymać wahadło. Ćwiczenia wykonujemy siedząc przy stole. Jedną rękę kładziemy, a łokieć drugiej opieramy o stół. Do trzymania sznurka używamy palca wskazującego i kciuka prawej dłoni (leworęczni mogą trzymać wahadło w lewej ręce). Chwytamy sznurek tuż przy zawieszeniu wahadła. Jeśli sznurek wystaje, chowamy go w dłoni, aby się nie plątał. Koncentrujemy się na zadaniu znalezienia najlepszego miejsca na sznurku do uchwycenia wahadła. Powoli opuszczamy wahadło zmieniając miejsce trzymania nitki. Posuwamy się powoli ku górze nitki. Gdy uchwycimy ją w odpowiednim miejscu, odczujemy lekkość i płynność ruchów wahadła. Miejsce to zaznaczamy za pomocą kolorowego koralika lub węzełka. Pracując z wahadłem będziemy zawsze trzymali sznurek wahadła za ów koralik lub węzełek. Pamiętajmy, aby nie napinać mięśni. Nie oczekujmy nagłych i szybkich ruchów wahadła. Wystarczy, że wahadło trzymane za nitkę w danym punkcie zacznie wykonywać nieznaczne ruchy. Jeśli za pierwszym razem dojdziemy do końca nitki i nie znajdziemy właściwego miejsca, odprężmy się przez chwilę i powtórzmy poszukiwania, począwszy od zawieszenia wahadła. Jeśli i to nie pomoże, próbujmy w innym dniu odblokować się i przeprowadzić analogiczne próby. Innym wyjściem jest też chwytanie wahadła przy dalszych ćwiczeniach po prostu w połowie sznurka oraz praca nad własną wrażliwością i kontaktem z intuicją. Pamiętajmy, że do pracy z biometrami używamy najlepiej wahadła ze spiczastym czubkiem.
(Szczegółowo procedurę znajdowania miejsca na nitce opisuję w mojej książce "ABC wahadła" - rozdział 1.5.)
Terapia kamieniami szlachetnymi i minerałami
2.3. Podstawowe ruchy wahadła
Poćwiczmy jeszcze ruchy wahadła. Przed każdym ćwiczeniem lekko uderzamy wahadłem o brzeg stołu lub ścianę w celu rozładowania. Do podstawowych ruchów wahadła należą:
- krążenia prawoskrętne (zgodne z ruchem wskazówek zegara),
- krążenia lewoskrętne (przeciwne do ruchu wskazówek zegara),
- oscylacje podłużne (wzdłuż ciała radiestety, od prawej strony do lewej),
- oscylacje poprzeczne (w poprzek ciała, od brzucha i klatki piersiowej na zewnątrz).
Najpierw świadomie poruszmy wahadłem, aby wykonać cztery wymienione ruchy. Następnie przeprowadźmy ćwiczenie, w którym to wahadło przejdzie od ruchów okrężnych prawoskrętnych do oscylacji poprzecznych. Połóżmy przed sobą na stole jabłko. Doprowadźmy wahadło do krążenia. Zadajmy pytanie: "Gdzie znajduje się jabłko?". Przyjmujemy założenie. Wahadło poprzez oscylacje poprzeczne (od ciała na zewnątrz) wskaże kierunek, w którym się jabłko znajduje. Zadanie jest oczywiście łatwe, ponieważ jabłko leży przed nami w widocznym miejscu. Będziemy wykonywać bardziej skomplikowane ćwiczenia. Na razie chodzi o wyćwiczenie zmiany ruchów wahadła w reakcji na napływające bodźce.