Magus napisał(a):Czytałem ;P a Ty Ankol czytałaś, czy tylko ten akapit udało się znaleźć w necie :tomato:

Magus napisał(a):Ciekawa pozycja, porusza tematy związane z medycyną znachorów, zielarzy i głupotą ludzką.To taka książeczka, która przedstawia ewolucję medycyny.
Może za parę setek lat z obecnych metod leczenia też będzie można się pośmiać.

Cytat:W trakcie sekcji okazywało się, ze ofiary nakierowanej kości umierały na niewydolność krążenia.
Dlaczego ? " :037:

Cytat:Jakub Wędrowycz stał, wpatru‑ jąc się ponuro w swoją niedoszłą plantację malin na Białej Górze. Pole dobrane było idealnie. Połu‑ dniowa ekspozycja, solidnie zasi‑ lone obornikiem. Wąskie i długie. A jaki piękny był z niego widok. Wzrok właściciela mógł się swobodnie ślizgać po całej dolinie. Na lewo widać było wysadzaną drzewami dro‑ gę do Huty, dalej majaczyła kapliczka stojąca na rozstaj‑ nych drogach. Przed nim, w dole, leżały Wojsławice. Wy‑ raźnie dostrzegał białą sylwetkę kościoła i dach byłego ratusza. Za wsią znajdował się masyw Mamczynej Góry oraz Zamczyska i tylko źle dobrany punkt obserwacji utrud‑ niał dostrzeżenie wielkiej piaskowni. Na prawo, na linii horyzontu, widać było kirkut i pagórki, za którymi leża‑ ła Tróścianka. Jeszcze dalej majaczył Witoldów, a kępa drzew wyznaczała położenie jego rodzinnego Starego Majdanu. Daleko. Prawie osiemnaście kilometrów.

Za plecami Jakuba wznosił się niewielki pagórek, a dalej był las poprzecinany licznymi parowami. W le‑ sie znajdował się cmentarz z pierwszej wojny światowej. A tu była jego plantacja. Jego niedoszła plantacja. Dzie‑ sięć arów malin wgniecionych w ziemię kołami kombaj‑ nu, który przejechał tędy co najmniej cztery razy. Owoce opadły w większości na ziemię. Niektóre krzaczki unik‑ nęły losu swoich braci, lecz niewiele ich zostało. – Podłość ludzka nie zna granic – powiedział w prze‑ strzeń. Jego nieletni syn Marek podniósł się z ziemi, gdzie badał ślady. – Maliny zebrali najpierw z grubsza do wiader, a póź‑ niej pojeździli kombajnem. Sądzę, że nie po to, aby ukryć ślady, ale to jedyna droga tędy. – Droga!? – Przepraszam, tato. Miałem na myśli, że to jedyny równy kawałek pola. Ten bydlak nie mógł przejechać pol‑ ną drogą obok, bo ryzykowałby zerwanie bębna. Pojechał na skróty. Idziemy na milicję? – Nie. Weźmiemy zemstę we własne ręce. Na skraju pagórków, od strony lasu, pojawił się Józef Paczenko siedzący na swojej klaczce. Po chwili podje‑ chał do nich. – Ślady ciągną się aż do pola Jopka, które jest ślicznie skoszone. Podobnie jak dwa sąsiednie. W jeden dzień na pewno nie dał rady. Musiał tu szaleć co najmniej trzy dni. – Cholera, i nikt mnie nie zawiadomił – zdenerwował się Jakub. – Żeby ich tak diabli wzięli. Jak im jestem po‑ trzebny, to jak sarenki do wodopoju, a tak to kamieniami. Rzucają kłody pod nogi. Na każdym kroku.

– Nu, nie denerwuj się. W gminie są dwa kombajny. A to myślę, że była „Vistula” Ścierskiego. Job jeho matery! – A to świnia. Świnia, co kiedyś był kolegą. – Nu, i co ty będziesz robił? – Zajdziem go we dwóch i przetrzepiem mu gnaty. Ja na milicję chodzić nie będę. – Za dobrze cię tam znają. Choroszo. Pójdziem we dwóch, przetrzepiem mu skórę i co z tego wyjdzie? Obi‑ jem gówno, a będziem odpowiadać jak za człowieka. Je‑ śli chcesz, to oczywiście ja zawsze z tobą. – Ty, Józef, boisz się sprać jednego faceta? A pamię‑ tasz, jak we wojnę szlachtowaliśmy szwabów jak wiep‑ rzki? – Wojna to co innego. Lepiej będzie zrobić mu jakieś subtelne kuku. – Kuku? Subtelne... Naraz Jakub urwał tknięty nagłą myślą. Twarz jego rozjaśnił szczery, szeroki słowiański uśmiech. – Jak subtelnie? – zapytał. – Co miałeś na myśli? – Podpalimy mu stóg albo i stodołę. – Równie dobrze mógłbym się pod tym podpisać! Wiesz, kogo gliny będą podejrzewać w pierwszej kolejno‑ ści? Mnie. Nie zapominaj, ile czasu siedziałem za ukra‑ ińską partyzantkę. Ale z tą subtelnością to miałeś dobry pomysł. Masz trochę bimbru? Tego mocnego? – Dla ciebie zawsze. Ile ci trzeba? – Dziesięć litriw! – Dużo, ale znajdzie się. Wpadnij do mnie wieczor‑ kiem. Po dojeniu. Pożegnali się i Józef pojechał na swojej klaczce w do‑ linę. Jakub z Markiem obserwowali go przez chwilę
– Dlaczego nigdy nie używa siodła? – Sam go zapytaj. Konie go lubią. Zresztą jego ociec Anzelm też był dziwny. Ważne, że odleje mi spirytu. – Po co ci aż dziesięć litrów? – Zobaczysz. Subtelnie. Zemsta musi być subtelna. Roześmiał się ponurym rechotem, którego nauczył się w więzieniu od najbardziej zatwardziałych krymina‑ listów. Sto metrów dalej poderwało się stadko kuropatw spłoszonych tym dziwnym dźwiękiem. Koń zastrzygł niespokojnie uszami, choć powinien już przywyknąć. Wsiedli na wóz i pojechali do domu. Gdy tego wieczoru Jakub zaszedł do zagrody Paczen‑ ków, dobiegało właśnie końca dojenie. W oborze pano‑ wał dziwny niepokój. Koń przestępował z nogi na nogę, to znów uspokajał się. – Co z nim? – zapytał Józefa. – A nerwowy trochę. Siadaj i poczekaj, już kończę. Pociągnął jeszcze kilka razy strzyki i klepnął kro‑ wę w zad. Zdjął z wiadra gazę, wycisnął pianę do nie‑ wielkiego kubka. Następnie przeszedł z nim w kąt obory, gdzie wlał jego zawartość do niklowanej rurki sterczą‑ cej z polepy. – Na co to robisz? – zdziwił się Jakub, który pochle‑ biał sobie znać wszystkie miejscowe zabobony. – Jak by to powiedzieć, dla kotów w piwnicy. Bidne głodne kotki. – Masz piwnicę pod oborą?