Wykpiono czosnek gdy tymczasem na pewnym blogu znalazłam taki oto wpis;

"Metody ochrony przed złym okiem:
cytryna poprzebijana gwoździami lub szpilkami i obwiązana czerwoną nitką,
wykonywanie gestu mano cornuto lub noszenie stosownego amuletu. Dawniej takie przedmioty wykonywano ze srebra lub korala - obecnie można spotkać wersje plastikowe służące jako breloczek do kluczy. Gest mano cornuto to ludowy sposób ochrony męskich genitaliów przed efektami złego oka, które mogą rzutować na męską płodność,
cornicello czyli mały róg - amulet wykonywany ze złota, srebra lub czerwonego korala,
amulet z mano fico, czyli gestem określanym po polsku jako figa,
gwiazda wykonana z czerwonej włóczki,
mała saszetka z solą do noszenia przy sobie,
noszenie główki czosnku,
złamana podkowa przewiązana czerwoną wstążką "

<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://ziedzm.blogspot.com/search?updated-max=2015-02-18T23:09:00Z&max-results=7">http://ziedzm.blogspot.com/search?updat ... -results=7</a><!-- m -->

"Śmierdzący eliksir
Czosnek musi być znany człowiekowi od dawna. Skąd taki wniosek? Chińczycy zapisywali jego nazwę jednym znakiem, wspomina o nim pismo klinowe, zapisy w Biblii i indyjskich Wedach. Najprawdopodobniej zaczęto go uprawiać w Azji Środkowej, do Europy zaś mógł trafić różnymi drogami. Prawdopodobnie za pośrednictwem najazdów, przez Bizancjum, możliwe również, że przywieźli go pracujący w Chinach misjonarze.

Praktycznie od początku swojej kariery czosnek uważano za roślinę magiczną. W Starożytnym Egipcie ponoć noszono go w formie naszyjników z ząbków dla ochrony przez pasożytami i chorobami (zwyczaj ten ponoć przetrwał we Francji aż do ubiegłego wieku!) Wiadomo też, że podawano go do jedzenia robotnikom a nawet niewolnikom, by dodawał sił i zapobiegał chorobom. Wymieniają go również papirusy Ebersa - datowane na ok 1550 rok p.n.e. znalezisko niemieckiego egiptologa to podręcznik staroegipskiej medycyny. Zawiera on, poza informacjami o chorobach wewnętrznych i chirurgii, przepisy na ponad 800 lekarstw, przyrządzanych z roślin takich jak czosnek właśnie, ale też gorczyca, anyż, mięta czy konopie."

Dalszy ciąg; CZAROWNICZO.blogspot.

Teorie o ochronie przed bytami, wampirami, można odłożyć do lamusa. Czosnek ma swoje ogromne zasługi w medycynie i to jest wystarczający powód żeby go cenić. Pamiętać należy, że nasz a nie Chiński.
Wyjątek są wrzodowcy. Ci nie powinny go spożywać.

Biała szałwia jest przereklamowana. Równie skuteczna jest nawet ta w saszetkach, kupiona w aptece.Bardziej skuteczna jest bylica, piołun.
Temat jest o roślinach, ziołach, mimo to chciałam przypomnieć o soli. Sól powinna być święcona, niekoniecznie w kościele. Możemy poświęcić ją sami.
Rośliny, zioła etc pomagają nam oczyścić siebie, są niezbędnym elementem niektórych w rytuałach. Jednak najważniejsze jest nasze nastawienie do życia oraz ład w mieszkaniu w naszym otoczeniu, w naszej głowie.

Nostrzyk biały (Melilotus albus Medik)

W niektórych rejonach Polski roślina uważana jest za magiczną. Podobno posiada moc, która odpędza złe duchy z domów oraz chroni przed nimi człowieka.

(20.08.2012, 13:37)Colca napisał(a): A ja jeszcze raz dorzucę swoje pytanie:
Czy kadzidełka w stożku o zapachu szałwi białej są równie skuteczne co palenie szałwii w pęczku?

Kadzidełka nigdy nie spełnia tej roli co zioła,. Nawet suszone zioła są zawsze lepsze z powodu gwarancji z czym mamy do czynienia. Stosując kadzidełka nigdy nie mamy gwarancji z czego tak naprawdę  są wykonane. Nie ulega wątpliwości, że najlepsze są zioła własnoręcznie zebrane. Jednak nie każdy posiada to szczęście aby móc je zerwać  i mieć swoje. Ja nie mam zaufania do producentów kadzidelek. Często już sam zapach nasuwa wątpliwości.

Na kartach maszynopisu Fischera znajdują się niezwykle ciekawe przykłady mieszanek leczniczych oraz pożywienia leczniczego, jak ten pochodzący z pow. Nowy Targ:
 „chory na czerwonkę je usmażone razem na maśle: kmin, bylicę, babkę, szczaw, jaje i bryndzę, pije zaś wino czerwone z jajem lub borówczany sok”.

 Liczne przykłady pokazują, że leki domowe były wkomponowane w rozmaite obrzędy: 
Czosnek odgrywa też dużą rolę przy obrzędach dorocznych. W dzień św. Łucji daje lud święcić czosnek, którym smarują drzwi od szopy, aby czarownica nie dostała się do krów (pow. Nowy Targ). 
W Wigilię Bożego Narodzenia po rannej modlitwie pocierają sobie czosnkiem zęby, aby ich nie bolały. 

Oprócz różnorodnych sposobów używania zasobów roślinnych, mamy przykłady legend, podań i w ogóle imaginarium ludowego związanego z roślinami. 
Opowieści te często wskazują na relacje i zaangażowanie człowieka w naturę, które wykraczają poza dychotomię natura–kultura (por. Myśliwski, Sulima, Jackowski 1994). 
Opowieść ludowa znana na Kaszubach i w Lubelskiem powiada, że owies był niegdyś rośliną diabelską. 
Kiedy Pan Bóg stworzył świat i rozdawał różne nasiona ludziom, zwierzętom i ptakom, także diabłu cisnął kilka ziarnek owsa i hreczki, a wtedy rzekł św. Michał, że to szkoda dla diabła, bo i to się ludziom przyda, a diabłu będzie dość ostu i pokrzywy. Bóg pozwolił odebrać to diabłu, św. Michał dogonił diabła, gdy właśnie powtarzał sobie „Mój owies, moja hreczka”, a tak nagle go zapytał o to, co on plecie, że diabeł zapomniał przydzielonych mu nasion, a anioł przypomniał, że on powtarzał „mój oset, moja pokrzywa”. Diabeł w to uwierzył i pobiegł dalej, krzycząc „mój oset, moja pokrzywa”. 

Opowieści tego typu pochodzą głównie z wypisów z literatury, rzadko zaś z materiałów z badań terenowych prowadzonych w latach trzydziestych XX wieku. Może to być dowodem na zanikanie opowieści o roślinach w wiejskiej tradycji bądź świadczyć o słabej relacji badacz–badany, ich powstawania, w przypisach do Słownika nie rozwijaliśmy tego zagadnienia. Maszynopis Fischera 35 usłyszenie legend i mitów wymaga często większej zażyłości i dłuższej znajomości między etnografem i jego interlokutorami (zob. Sosnowska, Kujawska 2014). W maszynopisie Fischera znajdziemy również wiele rzadkich, być może dziś już niespotykanych zastosowań roślin. 

Na przykład werbena była używana do wywołania wesołego nastroju, o czym donosi Marcin z Urzędowa (1595), pięciornik rozłogowy sprawiał zaś, że ludzie byli lubiani: Przez pokropienie pokoju czy ludzi wodą, w której się to ziele gotowało lub mokło, wywołuje się wesołość. Wedle Marcina z Urzędowa człowiek, który się sokiem werbeny pomaże, uprosi każdego o co chce. 

Potentilla reptans [pięciornik rozłogowy], według starych zielników, posiada silną magiczną moc. Kto nosi go przy sobie, temu wszystko się udaje, nawet jak poprosi o coś króla, to otrzyma to, ponieważ ziele to czyni ludzi bardzo wymownymi i lubianymi. 

Na dowód, że lud nie był zbytnio pruderyjny, mamy wiele przykładów wykorzystania roślin w magii miłosnej i magii erotycznej. W opracowanej przez Fischera części Słownika można znaleźć dużo wskazówek, jak zdobyć kochanka lub męża (rzadziej żonę). 
Na Śląsku stosuje się kopytnik także do czarów erotycznych. Dziewczęta zbierają kopytnik w czasie przybywającego Księżyca i gotują go w nowym garnku glinianym, szczelnie zamkniętym, żeby para nie uchodziła. Podczas zbierania kopytnika mówią następującą formułkę: „Nawarzym se kopytnika, abym miała zalotnika”. Gdy szły na jakąś zabawę, wtedy skrapiały się odwarem kopytnika, by się komuś spodobać („Zaranie Śląskie” V: 100).

 Przywrotnik wedle Syreńskiego pomaga przede wszystkim w rozmaitych przypadłościach kobiecych. W kąpieli łono ścieśnia, że „nie rozeznać przedziewiczonych od prawych dziewic”, nadto pomaga paniom niepłodnym, a piersi obwisłe jędrnymi czyni („Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej” XVIII: 59).

 W manuskrypcie Fischera można natrafić na ustępy świadczące o stosunku mieszkańców wsi II Rzeczpospolitej do Żydów.

Opowieść o kurdybanku i o zapomnianej wojnie piwnej

Bluszczyk kurdybanek Glechoma hederacea, 

zaliczany jest przez zielarzy do europejskich roślin rosnących zawsze w pobliżu człowieka. Wszystkie takie rośliny były uważane w czasach pogańskich za szczególnie święte. Należą do nich m.in. pokrzywa, jasnoty, mięty, macierzanki, szałwia... Wszystkie z rodziny wargowych, czyli mających kwiaty o podobnej budowie co lwie paszcze. Trzeba jednak dodać, że obecnie kurdybanek rzadziej się spotyka jak inne wargowe. Kurdybanek, jak większość wymienionych, charakteryzuje się dużą zawartością aromatycznych olejków eterycznych. Z tej przyczyny tak często spotykamy się z poleceniem, by zaparzać zioła pod przykryciem.

Greckie aither to – powietrze niebiańskie, zaś aithein to – płonąć, palić się. Olejki eteryczne palą się jasnym świecącym płomieniem, nie pozostawiając śladu po spaleniu. Jakby materializowane przez roślinę tylko na krótka chwilę, nie zestalają się, lecz znikają już w temperaturze pokojowej.

To „niebiańskie powietrze“ działa również na naszą ludzką duszę, choć przede wszystkim odczuwamy je materialnym zmysłem powonienia. Za pomocą tych zapachów, roślinne, niewidoczne dla oczu Dewy są zdolne przekazywać nam swoje przesłanie.

U kurdybanka, podobnie jak u mięt, kwiatowy biegun ze swoimi ocieplającymi olejkami eterycznymi przesunął się w dół, do łodygi i liści. Bluszczyk ma tego własnego ciepła szczególnie dużo, gdyż jest jedną z pierwszych roślin wypuszczających nowe kiełki na wiosnę, a liście jego pozostają zielone pod śniegiem.

U pierwotnych ludów Północnej Europy należał do dziewięciu świętych ziół, które jako potrawa kultowa spożywane były na wiosnę i wiązały nas z zieleniejąca boska siłą życiową przychylnej bogini Frei. A przy okazji, zupa ta zabezpieczała przed przednówkowym szkorbutem, a bluszczyk w niej wspomagał dodatkowo trawienie i pobudzał przemianę materii.

W tamtych czasach zioła eteryczne zaparzano często na tłustym mleku, przede wszystkim kozim, gdyż ich olejki z trudem rozpuszczają się w wodzie, lecz wchłaniane są dobrze przez tłuste mleko. I tak właśnie zaleca zaparzać bluszczyk św. Hildegarda z Bingen (1098 - 1179).

Ta wnikliwa i mądra Pani w habicie pomogła starym ziołom „pogan“ znowu odzyskać szacunek. Bo na początku chrześcijańskiego misjonarstwa, prawie wszystkie rośliny lecznicze zostały zabronione, poza tymi, o których wspomniano w Biblii, lub rosły w krajach, które przemierzali Apostołowie. Zakaz ten dotyczył więc większości roślin pogańskich szamanów, największych wrogów nowej religii.

Przy okazji portretowania kurdybanka, w tle tego obrazu przypomnieć chcę inne spojrzenie na świat ziół. Spojrzenie z czasów, gdy ziołami zajmowały się głównie kobiety, odpowiedzialne w swych domach za żywienie i zdrowie rodziny. Chciałbym polecić ich częstsze stosowanie, w tym obecnym czasie wszechobecnej chemii w pigułkach, sklepach, reklamach.

Od czasu odkrycia fotografii wysokich frekwencji przez Armeńczyka Sejmona Kirliana (w czym pomagała mu żona, zazwyczaj pomijana w doniesieniach) wiemy, ze żyjący organizm otoczony jest niewidzialną poświatą promieniowania. A wiemy, ze wisiorki amuletowe najczęściej zawieszane są na naszyjniku kończącym się nad grasicą – „mózgiem systemu obronnego“. Czy nie może być tak, że te bardzo subtelne energetyczne wibracje promieniowania roślin przekazują naszemu systemowi obronnemu wzorzec naprawiający?

Dlatego podam teraz receptę Zuzanny Fischer z Alp Algawskich znaną pod nazwą "olej cudownego ziela" (Fischer 1984, s.104), którą z powodzeniem zastosowała na własnym ciele przy ropiejącej szarpanej ranie po ugryzieniu psa: zbiera się świeże kwitnące łodygi (kwiecień), wciska do słoika i stawia szczelnie zamknięte na cztery dni w mocno nasłonecznionym miejscu. Na dnie słoika zbiera się jasna ciecz. Odcedza się ją i przechowuje w piwnicy, lub lodówce. Wymieszana do połowy z mocnym alkoholem – brandy lub wódką, staje się tinkturą (nalewką), której termin przydatności do spożycia jest bardzo długi.


W świecie minerałów Saturn ma swą sygnaturę w ołowiu. Tak więc z astrologicznego punktu widzenia, wenusjański kurdybanek dobrze też sobie radzi z negatywnymi aspektami Saturna. Rusznikarze i malarze stosowali tradycyjnie kurdybanek właśnie w tym celu. George Catlin (1796- 1872), twórca wspaniałych szkiców i obrazów olejnych wolnych Indian z prerii, pił regularnie swoją mocną „Gill – herbatę“, aby zapobiegać zatruciu ołowiem. Gill lub Gill-over-the-ground jest jedną z angielskich nazw tej rośliny.

Mechanicy samochodowi, drukarze, malarze i inni, którzy narażeni są na kontakt z większymi ilościami ołowiu, dobrze by zrobili naśladując swych poprzedników. W dobie zanieczyszczonego obecnie przez wyziewy samochodowe powietrza, bluszczyk kurdybanek przygotowany jako napar, czy dodatek do sałat – również może wspomóc wypłukiwanie ołowiu z ciała.


U pana Wolfa-Dietera Storla w jego „Ziołach magicznych i leczniczych“ (Białystok, 2009) wyczytałam o niezwykłej historii średniowiecznej wojny piwnej, zagubionej w mrokach naszej niepamięci. Ofiarą tej wojny padł i kurdybanek, i domowa produkcja piwa gospodyń domowych, i prości mężczyźni z niższych warstw społecznych. Bo do ziół fermentowanych wtedy na piwo, takich jak np. mniszek czy pokrzywa, dodawano do przygotowanego już rozgrzanego zacieru właśnie kurdybanek, by napój klarować, dodać mu smaku i przedłużyć przydatność.

O takich właściwościach kurdybanka świadczą jego stare europejskie nazwy miejscowe: Gartenhopfen (niem. chmiel ogrodowy), Ale-hoof (anglosas. ale[rodzaj piwa]-ziele), czy Gill (starofranc. fermentujący). Piwo z kurdybanka było bardzo popularne w Anglii przez tak wiele pokoleń, ze piwiarnie nazywano po prostu Gill-houses.

Niestety, po swych wspaniałych latach – ożywczy kurdybanek, wraz z innymi podobnymi ziołami – przegrał z chmielem, który usypiał, otępiał i upośledzał popęd płciowy. Stało sie tak z pomocą mnichów, którzy zaczęli walczyć z diabłami rozkoszy zmysłowych i lubieżności „pogańskich“ obrzędów. Odsunęli zatem na bok pogańskie zioła piwne i od VIII w. zaczęli w krajach niemieckich rozwijać uprawę chmielu.


W sukurs mnichom przyszli i wielcy panowie... Wymarsz kurdybanka i innych ziół piwnej palety rozpoczął się w Europie Środkowej wraz z ogłoszeniem ustawy dwóch bawarskich regentów – książąt Wilhelma IV i Ludwiga X – regulującej wymogi technologiczne przy produkcji piwa (23.04.1516). Miała ona oficjalnie na celu utrzymanie wysokiej jakości produktu, lecz wylała przy okazji wszystkie dzieci z kąpielą...


I tak to zaczęły znikać wszystkie tradycyjne zioła piwne z tego niegdyś domowego ludowego napoju. Także dobry bluszczyk kurdybanek. Do produkcji piwa wolno już było stosować tylko słód jęczmienny, chmiel i wodę. Jego produkcja przechodzić zaś zaczęla z rąk gospodyń domowych – poprzez przekazywanie przywileju produkcji – w ręce wybranych przez feudalnych panów zaufanych wytwórców, głównie klasztorów. Nie trzeba już chyba dodawać, że dzięki temu powstało nowe źródło ogromnych dochodów...

Te pierwsze ustawy regulujące wymogi przy produkcji piwa wyszły naprzeciw duchowi czasu. Czasu zalążków pierwszych masowych wytwórni, później i fabryk. I etyce masowego zatrudnienia tak przypominającej etykę niewolniczej pracy na polach feudała: pracujący nie tylko poddany, ale i robotnik nie powinien być za bystry i pobudzony, tylko tępy i bierny. Także i temu celowi służyło wprowadzenie kolejnego pomysłu: wymogu zostawiania, lub odbierania części zapłaty za pracę w postaci napitku w karczmie. 

Niewielu mężczyzn, wielu mężczyznom zgotowało ten los. 

I to już koniec mojej opowieści.

Znalezione na nie istniejącym już forum - chata czarownic