09.09.2014, 10:50
KASZA JAGLANA
Jest to kasza z łuskanego ziarna prosa. Jako jedyna wśród kasz jest zasadotwórcza, co jest bardzo korzystne, zwłaszcza jeśli dieta obfituje w pokarmy kwasotwórcze (np. mięso). Obfituje w witaminy z grupy B, lecytynę oraz substancje mineralne: wapń, fosfor, potas, żelazo. Jest najlepszym źródłem żelaza ze wszystkich kasz. Jej skład aminokwasowy jest najlepszy, gdyż zawiera m.in. dużo tryptofanu, tak więc potrawy z kaszy jaglanej dostarczają doskonałego, pełnowartościowego białka. Polecana jest w chorobach trzustki, wątroby, jelit i nerek oraz w wyziębieniu organizmu (działa rozgrzewająco więc warto ją jeść zwłaszcza jesienią i zimą). Należy do najbardziej lekkostrawnych produktów zbożowych. Kasza jaglana zawiera rzadko występującą w produktach spożywczych krzemionkę, mającą zbawienny i wręcz leczniczy wpływ na stawy, a także korzystnie wpływa na wygląd skóry, paznokci i włosów.
KASZA GRYCZANA
Ziarno gryki – niezwykle bogate w białko o wysokiej wartości odżywczej, a zwłaszcza lizyny i tryptofanu, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Lizyna odpowiada między innymi za wchłanianie wapnia oraz łagodzenie objawów przeziębienia. Tryptofan z kolei pomaga przy wytwarzaniu serotoniny i melatoniny, czyli hormonu szczęścia i hormonu odpowiadającego za zdrowy sen. Te właściwości kaszy gryczanej nie są powszechnie znane. W medycynie ludowej kasza gryczana podawana jest jako posiłek rozgrzewający, a także, co ciekawe dla kobiet, ograniczający zbyt obfite miesiączkowanie. Poza tym kasza gryczana zawiera substancje bioaktywne takie jak witaminy B1 i PP oraz rutyna, które wzmacniają naczynia krwionośne, obniżają ciśnienie krwi, redukują ryzyko występowania miażdżycy oraz utrzymują w niej niski poziom cukru, jak i regenerują system nerwowy. Kasza ta zawiera także żelazo, magnez, potas i wapń. Jest jednym z rodzajów kasz gruboziarnistych, więc może podrażniać śluzówkę jelita i z tego względu docenią ja osoby z problemami jelitowymi, gdyż jest naturalnym środkiem przeczyszczającym.
SOCZEWICA
Soczewica należy do roślin strączkowych. Jest to jedna z najstarszych roślin uprawnych. Nasiona soczewicy mogą być cennym składnikiem diety ze względu na właściwości wysokobiałkowe (białko o dużej wartości biologicznej), w tym białka łatwo przyswajalne, a także ze względu na zawartość m.in. wapnia, fosforu, żelaza, karotenu, witamin z grupy B, PP i C. Ponadto wysoka zawartość kwasu foliowego w soczewicy wspomaga powstawanie krwinek czerwonych, reguluje funkcjonowanie układu nerwowego. Nasiona soczewicy mają niski indeks glikemiczny, są więc sprzymierzeńcem każdej diety, także cukrzycowej. Z powodzeniem zastąpią mięso w diecie. Cenne ziarna zawierają błonnik regulujący trawienie i obniżający poziom cholesterolu. W 100 g. jest 304 kcal, 25 g białka!!!, 1 g tłuszczu, 48, 7 g. węglowodanów, aż 10,8 g. błonnika.
CIECIERZYCA
Nazywana także cieciorką lub włoskim grochem. Jest jedną z pierwszych roślin z rodziny bobowatych uprawianych przez człowieka. Pochodzi z Bliskiego Wschodu, prawdopodobnie z zachodniej Azji, gdzie znana była już w 6500 r. p.n.e, skąd wkrótce potem dotarła do Europy. Powszechnie stosowana jest w kuchni basenu Morza Śródziemnego, w Europie Zachodniej i USA oraz na Bliskim Wschodzie, a także Afryce Północnej. W Egipcie nasiona ciecierzycy traktowane są jako afrodyzjak. Znane są również jej właściwości lecznicze, jako panaceum na bóle głowy, zapalenia gardła oraz kaszel. Liście ciecierzycy mają właściwości ściągające i wstrzymujące, stąd znajdują zastosowanie jako okłady na zwichnięte kończyny oraz napar pomagający przy problemach trawiennych (niestrawność). Potrawy z ciecierzycy wzmacniają odporność organizmu, a także poprawiają stan włosów i skóry, pozwalają też obniżyć poziom cholesterolu we krwi.
W Polsce, choć powszechnie stosowana w kuchni staropolskiej, jest obecnie mało znana i doceniana. A ciecierzyca jest smaczna, zdrowa, sycąca i doskonale nadaje się do urozmaicenia diety. Zawiera 25% białka o korzystnym składzie aminokwasowym, dlatego może z powodzeniem zastępować mięso. Jest również bogata w fosfor, potas, większość witamin z grupy B, żelazo i błonnik, zawiera też więcej żelaza niż inne rośliny strączkowe. 100 g ugotowanej ciecierzycy zawiera: 164 kalorie w tym: 27,4 g węglowodanów, 2,6 g tłuszczu, 7,6 g błonnika i 8,9 g białka.
QUINOA
Zwana tez komosą ryżową lub „złotem Inków” uprawiana była w górskich regionach Chile, Peru i Boliwii już ponad 5 tysięcy lat temu. Nazywana przez cywilizację Inków „matką zbóż”, dodawała sił starożytnym wojownikom. Wbrew swojemu przydomkowi komosa, podobnie jak gryka i amarantus, należy do grupy tzw. pseudozbóż, czyli roślin wytwarzających nasiona bogate w skrobię, lecz nie będących zbożami. Quinoa wyróżnia się bardzo wysoką zawartością pełnowartościowego białka. Białko zawarte w komosie to tak zwane białko kompletne, czyli zawierające wszystkie niezbędne aminokwasy, które nie są syntetyzowane w organizmie ludzkim i muszą być dostarczane wraz z pożywieniem. Szczególnie istotna w quinoa jest obecność dużych ilości lizyny, aminokwasu ważnego dla wzrostu i odnowy tkanek.
Ziarna quinoa zawierają też szereg innych, cennych dla zdrowia składników odżywczych. Są bogatym źródłem manganu, magnezu, wapnia, żelaza, miedzi i fosforu, dlatego jej spożycie jest zalecane osobom z migrenowymi bólami głowy, cukrzycą i miażdżycą.
Nasiona komosy zawierają więcej zdrowych tłuszczów niż ziarna zbóż, i są to głównie wartościowe, nienasycone kwasy tłuszczowe, między innymi te z grupy omega-3, występujące przede wszystkim w rybach oraz dużo witaminy E – witaminy zdrowia i młodości.
Quinoa przygotowuje się podobnie jak kasze i sprawdza się świetnie w roli dodatku do warzywnych i mięsnych gulaszy.
AMARANTUS
Inaczej szarłat, to jedna z najstarszych roślin uprawnych. Był, obok kukurydzy, ziemniaka i fasoli, podstawową rośliną uprawną Inków i Azteków. Amarantus coraz częściej nazywany jest zbożem XXI wieku, ponieważ jego nasiona pod względem najważniejszych składników odżywczych przewyższają nawet pszenicę. Reguluje biosyntezę cholesterolu, co zapobiega chorobom układu krążenia. Zawiera nienasycone kwasy tłuszczowe, które zmniejszają ryzyko chorób serca i rozwój miażdżycy, a także ma wysoką zawartość pełnowartościowego białka i łatwo przyswajalną skrobię. Szarłat zawiera dużo skwalenu – lipidu opóźniającego procesy starzenia, łatwo przyswajalnego żelaza, wapnia i magnezu. Ma też dużo błonnika i znaczną zawartość witamin z grupy D oraz A, E, i C..
SORGO
Pochodząca z rodziny traw roślina wyglądem przypomina trochę kukurydzę, nazywana jest też afrykańskim prosem. Uprawiano ją na terenie dzisiejszej Etiopii już 5 tys. lat p.n.e. Po pszenicy, kukurydzy, ryżu i jęczmieniu jest piątym uprawianym zbożem na naszym globie. Nie zawiera glutenu. Rośnie nawet w trudnych warunkach, bez potrzeby stosowania jakichkolwiek nawozów, czy innych środków produkcji. Ze względu na łatwość upraw, stanowi główne źródło energii dla ludzi mieszkających w rejonie Azji i Afryki. Pozostaje tam głównym źródłem białka, witamin i minerałów. Skrobia stanowi około 70 proc. masy ziarna, zaś zawartość białka waha się w przedziale 10-15 proc. Zawartość skrobi oraz białka uzależniona jest od gatunku sorgo ( jest ich ponad 60), a także od jakości gleby, na której rośnie. Sorgo jest dobrym źródłem witamin z grupy B (głównie niacyny) oraz beta-karotenu, fosforu, potasu i żelaza. Mimo tych zalet zawartość garbników oraz tanin utrudnia wchłanianie wielu składników przez organizm człowieka. Substancje te powodują również, iż sorgo jest ciężkostrawne. Jednak botanicy z Uniwersytetu Queensland udowodnili, że możliwe jest specjalne wyselekcjonowanie roślin, których wewnętrzne bogactwo będzie dla nas o wiele łatwiej przyswajalne.
Mąka z sorgo będzie świetnym urozmaiceniem bezglutenowych wypieków, takich jak: chleby, bułki, ciasta czy ciasteczka. Doskonale nadaje się także do zagęszczania zup oraz sosów. Płatki lub kasze mogą z sorgo być doskonałym dodatkiem do musli lub mieszanek płatków i bakalii.
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://zeroglutenu">http://zeroglutenu</a><!-- m -->.
Jest to kasza z łuskanego ziarna prosa. Jako jedyna wśród kasz jest zasadotwórcza, co jest bardzo korzystne, zwłaszcza jeśli dieta obfituje w pokarmy kwasotwórcze (np. mięso). Obfituje w witaminy z grupy B, lecytynę oraz substancje mineralne: wapń, fosfor, potas, żelazo. Jest najlepszym źródłem żelaza ze wszystkich kasz. Jej skład aminokwasowy jest najlepszy, gdyż zawiera m.in. dużo tryptofanu, tak więc potrawy z kaszy jaglanej dostarczają doskonałego, pełnowartościowego białka. Polecana jest w chorobach trzustki, wątroby, jelit i nerek oraz w wyziębieniu organizmu (działa rozgrzewająco więc warto ją jeść zwłaszcza jesienią i zimą). Należy do najbardziej lekkostrawnych produktów zbożowych. Kasza jaglana zawiera rzadko występującą w produktach spożywczych krzemionkę, mającą zbawienny i wręcz leczniczy wpływ na stawy, a także korzystnie wpływa na wygląd skóry, paznokci i włosów.
KASZA GRYCZANA
Ziarno gryki – niezwykle bogate w białko o wysokiej wartości odżywczej, a zwłaszcza lizyny i tryptofanu, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Lizyna odpowiada między innymi za wchłanianie wapnia oraz łagodzenie objawów przeziębienia. Tryptofan z kolei pomaga przy wytwarzaniu serotoniny i melatoniny, czyli hormonu szczęścia i hormonu odpowiadającego za zdrowy sen. Te właściwości kaszy gryczanej nie są powszechnie znane. W medycynie ludowej kasza gryczana podawana jest jako posiłek rozgrzewający, a także, co ciekawe dla kobiet, ograniczający zbyt obfite miesiączkowanie. Poza tym kasza gryczana zawiera substancje bioaktywne takie jak witaminy B1 i PP oraz rutyna, które wzmacniają naczynia krwionośne, obniżają ciśnienie krwi, redukują ryzyko występowania miażdżycy oraz utrzymują w niej niski poziom cukru, jak i regenerują system nerwowy. Kasza ta zawiera także żelazo, magnez, potas i wapń. Jest jednym z rodzajów kasz gruboziarnistych, więc może podrażniać śluzówkę jelita i z tego względu docenią ja osoby z problemami jelitowymi, gdyż jest naturalnym środkiem przeczyszczającym.
SOCZEWICA
Soczewica należy do roślin strączkowych. Jest to jedna z najstarszych roślin uprawnych. Nasiona soczewicy mogą być cennym składnikiem diety ze względu na właściwości wysokobiałkowe (białko o dużej wartości biologicznej), w tym białka łatwo przyswajalne, a także ze względu na zawartość m.in. wapnia, fosforu, żelaza, karotenu, witamin z grupy B, PP i C. Ponadto wysoka zawartość kwasu foliowego w soczewicy wspomaga powstawanie krwinek czerwonych, reguluje funkcjonowanie układu nerwowego. Nasiona soczewicy mają niski indeks glikemiczny, są więc sprzymierzeńcem każdej diety, także cukrzycowej. Z powodzeniem zastąpią mięso w diecie. Cenne ziarna zawierają błonnik regulujący trawienie i obniżający poziom cholesterolu. W 100 g. jest 304 kcal, 25 g białka!!!, 1 g tłuszczu, 48, 7 g. węglowodanów, aż 10,8 g. błonnika.
CIECIERZYCA
Nazywana także cieciorką lub włoskim grochem. Jest jedną z pierwszych roślin z rodziny bobowatych uprawianych przez człowieka. Pochodzi z Bliskiego Wschodu, prawdopodobnie z zachodniej Azji, gdzie znana była już w 6500 r. p.n.e, skąd wkrótce potem dotarła do Europy. Powszechnie stosowana jest w kuchni basenu Morza Śródziemnego, w Europie Zachodniej i USA oraz na Bliskim Wschodzie, a także Afryce Północnej. W Egipcie nasiona ciecierzycy traktowane są jako afrodyzjak. Znane są również jej właściwości lecznicze, jako panaceum na bóle głowy, zapalenia gardła oraz kaszel. Liście ciecierzycy mają właściwości ściągające i wstrzymujące, stąd znajdują zastosowanie jako okłady na zwichnięte kończyny oraz napar pomagający przy problemach trawiennych (niestrawność). Potrawy z ciecierzycy wzmacniają odporność organizmu, a także poprawiają stan włosów i skóry, pozwalają też obniżyć poziom cholesterolu we krwi.
W Polsce, choć powszechnie stosowana w kuchni staropolskiej, jest obecnie mało znana i doceniana. A ciecierzyca jest smaczna, zdrowa, sycąca i doskonale nadaje się do urozmaicenia diety. Zawiera 25% białka o korzystnym składzie aminokwasowym, dlatego może z powodzeniem zastępować mięso. Jest również bogata w fosfor, potas, większość witamin z grupy B, żelazo i błonnik, zawiera też więcej żelaza niż inne rośliny strączkowe. 100 g ugotowanej ciecierzycy zawiera: 164 kalorie w tym: 27,4 g węglowodanów, 2,6 g tłuszczu, 7,6 g błonnika i 8,9 g białka.
QUINOA
Zwana tez komosą ryżową lub „złotem Inków” uprawiana była w górskich regionach Chile, Peru i Boliwii już ponad 5 tysięcy lat temu. Nazywana przez cywilizację Inków „matką zbóż”, dodawała sił starożytnym wojownikom. Wbrew swojemu przydomkowi komosa, podobnie jak gryka i amarantus, należy do grupy tzw. pseudozbóż, czyli roślin wytwarzających nasiona bogate w skrobię, lecz nie będących zbożami. Quinoa wyróżnia się bardzo wysoką zawartością pełnowartościowego białka. Białko zawarte w komosie to tak zwane białko kompletne, czyli zawierające wszystkie niezbędne aminokwasy, które nie są syntetyzowane w organizmie ludzkim i muszą być dostarczane wraz z pożywieniem. Szczególnie istotna w quinoa jest obecność dużych ilości lizyny, aminokwasu ważnego dla wzrostu i odnowy tkanek.
Ziarna quinoa zawierają też szereg innych, cennych dla zdrowia składników odżywczych. Są bogatym źródłem manganu, magnezu, wapnia, żelaza, miedzi i fosforu, dlatego jej spożycie jest zalecane osobom z migrenowymi bólami głowy, cukrzycą i miażdżycą.
Nasiona komosy zawierają więcej zdrowych tłuszczów niż ziarna zbóż, i są to głównie wartościowe, nienasycone kwasy tłuszczowe, między innymi te z grupy omega-3, występujące przede wszystkim w rybach oraz dużo witaminy E – witaminy zdrowia i młodości.
Quinoa przygotowuje się podobnie jak kasze i sprawdza się świetnie w roli dodatku do warzywnych i mięsnych gulaszy.
AMARANTUS
Inaczej szarłat, to jedna z najstarszych roślin uprawnych. Był, obok kukurydzy, ziemniaka i fasoli, podstawową rośliną uprawną Inków i Azteków. Amarantus coraz częściej nazywany jest zbożem XXI wieku, ponieważ jego nasiona pod względem najważniejszych składników odżywczych przewyższają nawet pszenicę. Reguluje biosyntezę cholesterolu, co zapobiega chorobom układu krążenia. Zawiera nienasycone kwasy tłuszczowe, które zmniejszają ryzyko chorób serca i rozwój miażdżycy, a także ma wysoką zawartość pełnowartościowego białka i łatwo przyswajalną skrobię. Szarłat zawiera dużo skwalenu – lipidu opóźniającego procesy starzenia, łatwo przyswajalnego żelaza, wapnia i magnezu. Ma też dużo błonnika i znaczną zawartość witamin z grupy D oraz A, E, i C..
SORGO
Pochodząca z rodziny traw roślina wyglądem przypomina trochę kukurydzę, nazywana jest też afrykańskim prosem. Uprawiano ją na terenie dzisiejszej Etiopii już 5 tys. lat p.n.e. Po pszenicy, kukurydzy, ryżu i jęczmieniu jest piątym uprawianym zbożem na naszym globie. Nie zawiera glutenu. Rośnie nawet w trudnych warunkach, bez potrzeby stosowania jakichkolwiek nawozów, czy innych środków produkcji. Ze względu na łatwość upraw, stanowi główne źródło energii dla ludzi mieszkających w rejonie Azji i Afryki. Pozostaje tam głównym źródłem białka, witamin i minerałów. Skrobia stanowi około 70 proc. masy ziarna, zaś zawartość białka waha się w przedziale 10-15 proc. Zawartość skrobi oraz białka uzależniona jest od gatunku sorgo ( jest ich ponad 60), a także od jakości gleby, na której rośnie. Sorgo jest dobrym źródłem witamin z grupy B (głównie niacyny) oraz beta-karotenu, fosforu, potasu i żelaza. Mimo tych zalet zawartość garbników oraz tanin utrudnia wchłanianie wielu składników przez organizm człowieka. Substancje te powodują również, iż sorgo jest ciężkostrawne. Jednak botanicy z Uniwersytetu Queensland udowodnili, że możliwe jest specjalne wyselekcjonowanie roślin, których wewnętrzne bogactwo będzie dla nas o wiele łatwiej przyswajalne.
Mąka z sorgo będzie świetnym urozmaiceniem bezglutenowych wypieków, takich jak: chleby, bułki, ciasta czy ciasteczka. Doskonale nadaje się także do zagęszczania zup oraz sosów. Płatki lub kasze mogą z sorgo być doskonałym dodatkiem do musli lub mieszanek płatków i bakalii.
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://zeroglutenu">http://zeroglutenu</a><!-- m -->.